BARIŞ ABİ

 Sakız Hanım'la Mahir Bey'i buluştururken kırk yıl hatrın hüküm sürdüğü fincandan anılar dökülmüştü gönüllere. Gönlü güzel insandı Barış Abi..

"En büyük Mehmet bizim Mehmet" derken, Mehmet'in dünyasına yolculuk başlardı. Belki de çocuklar en çok domates-biber-patlıcanla oynardı. Çocukların sevgilisiydi Barış Abi. O çocuklar adam olmuşlar mıdır acaba? Oysa adam gibi adam olmayı başarmış çocuklar onun hayaliydi..

"Dağlar Dağlar" diye seslenirken karşıdaki dağların onun feryadına ses verdiğini duyardınız..

Ya da siz hiç kol düğmelerinin kavuşma sahnesine şahit oldunuz mu? Kâh ayrılıkların, kâh kavuşmaların adamıydı, Barış Abi..

İşte hendek, işte deveyle yol almayı senden öğrendik. Hastalandığımızda nane, limon kabuğu kaynatıp içine de biraz hatmi çiçeği katıp içmeyi de senden öğrendik. Evimizin doktoru gibiydin, Barış Abi..

Endonezya'dan Kosava'ya, Çin'den Amerika'ya kıtalar arası yolculuklar yapan, gittiği yerlerde ülkesini anlatan dönemin Evliya Çelebisi idi, Barış Abi..

Sazı elinde halk ozanları gibi gitarının tellerine yüreğinin sesini karıştıran, her şarkısında ince dokunuşlarla yüreklere dokunan o dönemin Aşık Veyseli idi, Barış Abi..


Adam oldum mu bilemem ama ben adam olacak çocuklarla büyüdüm. Bazen hüzünlendim onu dinlerken. Bazen de çoşkunluğum tavan yaptı..

Aramızdan ayrılınca dedim ki: Gönül ferman dinlemiyor, bu ayrılık çok acı. Eh Barış Abi aşk olsun. Mekanın da cennet olsun...