BEKÇİ MURTAZA

 Lacivert takımlarını giyip pala bıyıklarını burduğunda hazırdır teftişe. Her yer ondan sorulur. Dıştan bakınca kasım kasım kasılarak yürüse de gönlü kasıntılara kapalıdır.

Yine bu sabah itinayla kıyafetini giydi. Aynanın karşısında bıyıklarını burdu. Yüzüne sevecen ama ciddi bir ifade kondurdu. Sonra da dert ortağı muhabbet kuşu Çilli ile vedalaşıp merdivenden koşar adımlarla indi. Sokaklar onun iş yeriydi. Bütün esnaf onu çok iyi tanır ve severdi..

Kasap Nuri, Bakkal Rıza ile kapı önünde tavla oynuyordu. Bekçi Murtaza'ya seslendiler "Gel, bir el de seninle oynayalım" diye. "Vazife başındayım!" deyip kabul etmedi teklifi..

Az ilerde Manav Rıfat Amca yine itinayla meyvelerini tezgaha diziyordu. Domates, biber, patlıcan onun arkadaşı gibiydi. Onunla selamlaştı, her sabah aralarındaki kısa ama özlü muhabbete doyum olmazdı. Köşeyi dönünce ise ilk dükkanda Çiçekçi Neriman karşıladı Bekçi Murtaza'yı her zamanki gibi. Neriman çiçeklerine gözü gibi bakardı. Masmavi çakmak çakmak gözlerle Murtaza'yı şöyle bir süzüp "Çicek alacak birini bulamadın mı hala?" diye takıldı. Bekçi Murtaza hiç kızmadı, bıyık altından güldü geçti. Neriman arkasından seslendi "Bulunca haber ver, ilk çiçeğin benden" diye.

İki sokak ötede mahalle kahvesine yol düşürdü Bekçi Murtaza. Selamlaşma faslından sonra kahvecinin durumunu sordu usulca. "Çok şükür" cevabını aldı muhatabından, sevindi. Sonra helalleşip ayrıldı oradan.

Gün boyunca o mahalle senin bu mahalle benim devriyesine ara vermeden devam etti. Bekçi Murtaza'nın geçtiği yerlerde, bir huzur, bir "asayiş berkemal" havası esiyordu hafiften. O da ekmeğini böyle sokakları arşınlayarak ve arsızlara-hırsızlara korku salarak kazanıyordu.

Bugün de hızlı ve olaysız geçti, hava yavaş yavaş renk değiştiriyor gün akşama kayıyordu artık. Mesaisi bitmişti Bekçi Murtaza'nın. Gece mesaisi yapmayacaktı bu akşam. Onu başka arkadaşına devretmişti. Ağır adımlarla evine doğru ilerledi. Eve yaklaşınca içi burkuldu. Kimsesi yoktu ki kapıda onu karşılayacak olan. Evde yemek de yoktu. En iyisi Çorbacı Rıfkı'ya gidip  karnımı doyurayım. Sonra eve gelirim. Zaten gece uzun diye düşündü.

Çorbacı Rıfkı bir arka sokaktaydı. Hemen oraya gitti, bir kase ezogelin çorbası içti şifa niyetine. Biraz da muhabbet ekledi kasesine. Üzerine çayını da yudumlayıp gazetesini okudu. Sonra yerinden kalkıp hesabı ödedi ve bir yol tuttu onu bekleyen yalnızlığına. Ardından Çorbacı Rıfkı'nın sesi duyuldu. "Güle güle Bekçi Murtaza, uğurlar ola.."