KOKOREÇÇİ İSMAİL EFENDİ

 Özel sos ve baharatlarla hazırlayıp kendine has ilginç hareketlerle kıydığı kokereçin çığlıkları kulaklarımda, tadı ise damağımda.. Köşe başındaki kokoreççi dükkanını çalıştıran İsmail Efendi'den bahsediyorum. Kendisi dükkanın iğne atsan yere düşmez misali olduğu zamanları özler oldu bugünlerde. Şimdi dükkanında oturup sinek avlayan İsmail Efendi bu durumdan hiç de memnun değil. Arada yan komşu İzzet Efendiyle oynadıkları tavla  olmasa boş oturmaktan, sıkıntıdan patlar durumda. Neyse ki İzzet Efendi var da ortam biraz şenleniyor..

İzzet Efendi'nin Urfa'nın yanık bağrından çıkan türkülerle müşteri beklediği bakkal dükkanında veresiye defteri neredeyse kapıya dayanmış durumda. Ama hiç gelen giden olmuyor. Yine de, kendini türkülere bırakıp yanık sesiyle bir çoştu mu kimseyi görmüyor gözü Hacer'inden başka. O da İsmail Efendi gibi sinek avlasa da aralarındaki fark; arada veresiye yazdırmaya gelen ama geri ödemeye niyeti olmayan müşterileri. Arada "Of of" diye başlayan uzun havası etraftakilerin ciğerini dağlasa da elden bir şey gelmiyor. Hayat kaldığı yerden devam ediyor...

Onlar böyle düşünedursun, uzaktan parlayan bastonuyla ağır adımlarla dükkana doğru gelmeye çalışan Rükneddin Amca'nın ellerinin titrediği ancak yakınlaşınca anlaşılıyor. Yorulmuş besbelli. Önce yer gösteriyorlar "Buyur, otur" diyerek. Sonra buz gibi limonata ikram ediyorlar. Limonata serinletiyor adamcağızın yüreğini. İsmail Efendi, "Hayırdır, Rükneddin Abi, nedir seni böyle sokaklara düşüren, niye yoruyorsun kendini?" diye sorunca biraz mahcup boynunu büküyor yaşlı adam. "Bugün emekli maaşım yattı. Onu aldım, geldim ki veresiye defterini kapatıp senin o lezzetli kokereçin ile mideme bayram ettireyim. Ama gel gör ki her yer sinek avlıyor. Çok üzüldüm evlat, çok!" diye cevap veriyor. Sonra da borcunu kapatıp geldiği gibi gidiyor. Ardından iki çift göz bırakarak...