BUGÜN BAYRAM

Birkaç gün önceden başlardı telaşı. Bayramlık alınan kıyafetler başucunda görücüye çıkar herkese gösterilirdi. Bazen de dayanamayıp giyilir gösteri bile yapılırdı. 

MİDYAT

 Ben yedi yaşında bir çocuğum vatanından ayrılmış. Çelimsiz, kara kuru görünen bedenimin altında ne ince bir ruhum var benim farkında mısınız? Görebiliyor musunuz gözlerimdeki korkuyu? Sahi gerçekten bakabiliyor musunuz gözlerimin taa derinlerine? Bakabilseydiniz görebilirdiniz gerçekleri. Ama göremediniz. Çünkü bakmayı beceremediniz..

BEŞ KARDEŞ

 Beş küçük kardeştir: Fatma, Gülsüm, Rukiye, Safiye ve Ayşe. Bakmayın küçük göründüklerine marifetleri büyüktür. Birlikten kuvvet doğururcasına bir işe giriştiklerinde yapamayacakları şey yoktur. 

Renk renk, desen desen, ilmek ilmek dokurlar hayatı. Her biri bir işin ucundan tuttu mu ne güzellikler çıkar ortaya. Asla sen yapma ben yapayım derdinde değillerdir. En iyisi, en güzeli benim diye söylenmezler kendi kendilerine..

MACERA

 Nesrin  sevgi dolu kalbiyle etrafa neşe saçan meraklı bir bıdıktı. Onun bir de  kardeşi vardı. Geçmek bilmiyordu günler.  Bir gün o iki kardeş sevgi pıtırcığı olarak günlerine devam ederken çıkmışlar bir geziye. Bir o yana bir bu yana geçmek bilmiyormuş yollar. Şimdi yoldalar mesela.Öyle güzel bir yere gelmişler ki donakalmışlar. Şimdi burası güzellikler ülkesi mi diye sormuş büyük kardeş.  Küçük kardeş galiba diye cevap vermişti..

DAĞ ÇİLEĞİ

 Henüz büyümeye çalışan küçük bir dağ çileğiyim ben. Hoyrat rüzgarların savurmaya çalıştığı yerlerde dört elle sarılırım hayata. Azı karar çoğu zarar misali fazla yendiğinde insanı kendinden geçiririm. Sevenim çok olsa da çok yiyenim azdır. İçi ağlarken dışı gülen, içi dışı farklı olanım.

Çalıların arasından nasıl geçeceğim? Ormanda nasıl ilerleyeceğim diye düşünme hiç. Hiç ummadığın yerde karşına çıkar şaşırtırım seni. Gözünü korkutmasın uçsuz bucaksız gibi görünen deli orman. Gerekirse gözümü kapatır ilerlerim hiç durmadan..

DELİ RAMAZAN

 Ramazan'ı bilir misin? Hani şu mübarek aylardan Ramazan değil; bizim köyün Deli Ramazan'ı var ya işte o. Gri ile mavi karışımı rengi tam olarak anlaşılamayan sekiz köşe kasketi başından eksik olmaz Ramazan'ın. Akıllı olup dünyanın derdini çekeceğime deli olup dünya benim derdimi çeksin diyecek kadar akıllı delidir kendisi.  Bazen öyle laflar eder ki onu dinlerken hangimizin akıllı olduğu konusunda şüpheye düşerim.  Yüzünde kocaman gülümseme, gözlerinde ise ışıltı hiç eksik olmaz. Bir değişik oğlandır bizim Ramazan.

KADİFE

 Gözleri masmavi bulutlardan daha yüce... Bakışları mağrur bir kadının bakışı. Herşeye rağmen yumuşacık bedeniyle sarıp sarmalar seni bizim mahallenin kedisi Kadife.

Köşedeki bakkalın müdavimi, müşterilerin göz bebeği. Kapıdan her girene kendi dilinden bir "hoşgeldiniz" deyip gidene türlü miyavlamalarla güle güle der bizim kız. Sonra kendi köşesine çekilir, yapayalnız.

DÜŞSEM YOLLARA YOLLARA | HALDUN TANER

 Delhi sokaklarında derviş olma yolunda bir Amerikalı gördüm. Biliyorsunuz orada iki tekerlekli insan koşulu arabalar var. Bir Amerikalı delikanlı bunlardan birinin dokunulmaz parya sürücüsünü âlâyı vâlâ ile arabaya oturtmuş kendi de sürücünün yerine arabaya at olmuş koşturuyordu. Bunca yüzyıllık sömürünün vicdan azabını, şimdi Delhi’nin en işlek caddesinde kendini bu gösterişli ve geçici alçaltısı ile telafi etmek ister gibi. Ama yine de o Amerikalı delikanlıyı sevdim. İnsanın zaman zaman kendini küçültmeye alıştırması gerek. Bir zamanlar ben de nefsimi körletmek için benliğimin burnunu kıracak öyle temrinler yapardım. Örneğin İznik'te bir yarım gün bir boya sandığı kapıp önüme çıkan herkesin ayakkabısını pırıl pırıl boyamış, kimseden para da almadığım gibi o şehre yeni gelmiş bir deli boyacı sanılmıştım.

Bir gazetedeki kitap tanıtım yazısında bu samimi ve içli cümleleri okuyunca, Haldun Taner'in gezi yazılarından oluşan bu kitabını okumaya karar verdim. Zenginin aralıksız içinde hissettiği fakat hep görmezden gelmeye çalıştığı, başkaları için bir şeyler yaptığında ancak azabını dindirebileceğinin farkında olduğu, vicdanını derinden kemiren suçluluk duygusu, ancak bu kadar güzel ifade edilebilir..

SUZAN TEYZE

 Üç odalı beyaz badanalı evinde huzur içinde  yaşayan bir  teyzedir Suzan Teyze. Mavi işlemeli balkon demirliklerinin ardında oturur, iki düz bir ters örgüsünü örmeye başlar çay eşliğinde. Karadenizli oluşu çay içişinden bir de hiç değiştirmediği şivesinden bellidir.

YANGIN YERİ

Önce boynumu büktüm. 

Sonra yüreğim yangın yerine döndü

Usul usul kavruldu saçlarım

Bir kıvılcımla alevlendi kollarım

Ben gölgemde serinlediğin Çam ağacıyım