GECE...

 Gece perdesini çekmişken yeryüzüne holden sızan ışığa ayak uydurmaya çalışan bir ben var benden öte benden ziyade.

Karanlık bir gecenin orta yerinde ışıkla buluşmanın hazzıydı beni kendime getiren. Küçük kar tanelerine karışan ruhumun yansımalarıydı kendi gölgesine sarılıp düşen. Yeniden doğmanın adresiydi karla kaplı yollar. Baharın müjdeleyicisiydi kapıya dayanıp kazma kürek yaktıran kara kış.. Ve bilmem ki bu kaçıncı çırpınış...

Yollar vardı gidilmeyi bekleyen, yollar vardı Haldun Taner gibi düşsem yollara dedirten. Her durakta bir beklenen ya da bir bekleyen vardı. Uzakları yakına getirten. Zaman su gibi akıp geçiyor derken yudum yudum içmeliydi her an'ı insan. Bir koca dünya akıp gitmişti avuçlarımın arasından. Öylece bakarken senin ardından. Şimdi kavuşma vaktiydi. Yeniden dünyaya gelir gibi. Her şeye yeniden başlar gibi... Ne kadar heyecan verici değil mi?

Bekliyorum sensiz geçen her günün telafisini. Senin ikliminde seni dinlemeyi. Bekliyorum peşimizden gelecek tüm güzellikleri. Umut işte fakirin ekmeği... İnsan umut ettikçe ne kaybeder ki? Gecede seni, sende geceyi buldum sanki. Uzatsam ellerimi tutarsın değil mi? Karanlıkta düşerim belki...