KALAYCI

Köşe başında bir kalaycı. Dertli gözleri güğümüne bakarken kalay karası elleri ekmeğinin peşinde. Güğümler, bakraçlar, tencereler, tavalar... Hepsi nasıl karalar bağlamışlar da kalaylanmayı bekliyorlar.. Biraz zaman alsa da sonunda yepyeni, pırıl pırıl hayatlarına kavuşuyorlar. Kalaycı dertli, güğümler dertli. Bir dokunsam bin ah işiteceğim besbelli..

Önce uzaktan seyrediyorum onları. Sonra aralarındaki kıpraşmayı görünce merakımı yenemeyip yanlarına yaklaşıp kulak misafiri oluyorum. Dertli güğüm başlıyor feryad-ı figana.. Bir zamanlar bir sahibim vardı. Benim ona gösterdiğim hürmetin zerresini bana gösterseydi ben böyle kararır mıydım hiç? O kadar dil döktüm, böyle kuvvetli ateşin üstüne koyup da yakma ciğerimi dedim dinlemedi. Kaç gece yanan yüreğimin ateşiyle uyuyamadım. O rahat döşeğinde yatarken ben inleyip durdum. Üstelik her sabah hiç bir şey olmamış gibi beni hor kullanmaya devam etti. Sonrası malum, bana da kalaycının yolu göründü. Ah canım kalaycı, iyice parlat beni. Hem öyle parlat ki kinden, hasetten kararan yüreğimden eser kalmasın. Yine sevgiyle dökeyim suyumu gönüllere..

Sonra diğeri dile geldi birden. Kenarda boynunu büküp sırasını bekleyen tencereye de bir dokunsan bin ah işitirsin. Tencerenin içi dışı kaynıyor sanki. "O kadar söyledim sahibime" diye başlıyordu cümlesi. Beni tahta kaşıkla karıştır ki gönlümde çizikler oluşmasın. Kısık ateşte ocağa koy ki narından yanmasın yüreğim. Ama hiç dinler mi ki sahibesi. Kendi kalbindeki tek çiziğe dayanamayan hanım, benim içimi dışımı çiziktirdi. Ruhumu karartıp kalaycının önüne getirdi. Bir de beni şikayet edip zeytinyağı gibi üste çıkmak istedi ama nafile. İş işten geçti. Oysa ne lezzetli yemekler sunmuştum ona. İkramda kusur etmemiştim hiç. Peki o ne yaptı? Kendi hatasını örtmek için hep beni suçladı. Ah canım kalaycı amca. Beni öyle kalayla ki tüm yaralarım bir daha açılmamacasına kapansın. Pırıl pırıl bir dünya karşılasın beni. Sevgiyle sunayım yemeklerimi insanlara. Onlar da sevgiyle hürmet etsinler bana. Zira kalpleri kalaylayan, cilalayan sevgi değil mi?

Bir yandan işini yaparken bir yandan da şikayetleri dinleyen kalaycı amca, iki elinin arasına aldı dertli başını. Üç çocuk evde ekmek bekler. Okul parası, boya parası, kitap parası. Ağaran saçları da cabası. Sevgiyle parlatıyor kalayladıklarını. Sevgiyle götürüyor evine ekmeğini. Zorlu hayatının içinde nasır tutmuş, kalaydan kararmış o öpülesi elleri kim bilir neler anlatır bize? Sabahın ayazı, öğlenin sıcağı ve kalay karası yorgun bakışları. Emeğin resmi değil de nedir peki? O da başlıyor anlatmaya: Ah ben kime derdimi anlatayım. Doluya koysam almıyor,boşa koysam dolmuyor. Ev sahibi kira ister kapıma dayanıp. Çocuk spor ayakkabısı, hanım yeni entari ister. Birinin boyası biter, birinin ocaktaki yemeği. Soğan ekmek huzur getirmez artık. Elektrik faturasını ödeyemeyince elektriği kesmeye gelen görevlilerden yalvar yakar birkaç gün kopardım. Belki üç beş kuruş kazanır da ışıksız kalmaktan kurtuluruz diye. Yoksa mum ışığında nasıl ders çalışır çocuklar? Hanım dırdırı, çocuk dırdırı ve kalay karası bakışları. Öyle yorgun ki sanki düştü düşecek. Bir ah çekse sanırsın ki karşıki dağlar yıkılacak. Sonra kalay karası elleri, yorgun bakan gözleriyle tekrar dönüyor ekmek derdine..

Kalaylananlar ise hep birlikte döndüler kalaycıya. İstersen biz de seni kalaylayalım. Kararan gönlünden de gözünden de silelim tüm ümitsizlikleri. Sen de bizim gibi pırıl pırıl bak hayata. Ve ne olursa olsun gönlünü karartma kalaycı amca...