BEGONVİL DİYARI: BÜYÜKADA

 Beyaz badanasının üstüne mavi çerçeveli gözlüklerini takmış begonvilli bir ev. Nefesi Ege'yi hatırlatsa da o bir adalı.

Yol boyu inci gibi dizilmiş ağaçların arasında gezinirken kapılardan sarkan begonviller bize selam durma yarışında. Egzoz dumanı yerine adaçayı kokladığın, üstüne begonvilli parfümden sıktığın, maviyle yeşilin dans ettiği bir diyardan seslenmek ne güzel..

Arabanın motor sesi değil, tıkır tıkır gelen faytonlardaki atların ayak sesleri karışıyor bu sessizliğe. Hele önündeki sepetine begonvilleri doldurmuş bisikletli insanlar pedallarını güzel bir güne çevirirken huzur dolu bakışları yakalıyorsun bir anda. Bir yere yetişmenin telaşında değil hiçbiri.

Azap yokuşundan tırmanırkense azap çekmemek mümkün değil. Ama her yağmurdan sonra gökkuşağı çıkar misali bu azap da bitiyor. Cehennemden cennete gelmiş gibi oluyor insan.

Kayalıklara çıkıp uçurumun kenarında hayata yeniden tutunmuş gibi deklanşöre basarken yeni yeni güzelliklere şahit oluyorsunuz. Üstüne de komşu adayı izlerken ince belli bir hanımın sunduğu çay, iyi geliyor. 

Geri dönüş yolunda Azap yokuşu azap vermiyor artık. Bizi selametle uğurlar gibi. Hele konuşmaya çalıştığımız martılar bize eşlik ederken veda konuşması yapıyor gibiler. Tekrar görüşelim temennisiyle iskeleye doğru yol alıyoruz biz de.

Begonvilli sokakları bir kez daha arşınlarken her köşe başında, her begonvil durağında, her yokuşta ayrı bir anı biriktiriyoruz fotoğraf karelerine yansıyan.

İskeleye geldiğimizde kollarını açmış bizi bekleyen vapura binerken ardımıza bakıp el sallıyoruz görüşürüz diye. Geride bıraktığımız begonvil kokularıyla birlikte köpük köpük sularda deniz havasını ciğerlerimiz bayram edercesine içimize çekiyoruz. Susam kokusu da karışıyor deniz kokusuna. Dilimizde de "dalları basmış kiraz, adalara gidelim bu yaz" şarkısı..

İskeleye yanaştığımızda ise sanki güzel bir rüyadan  korna sesleriyle, egzoz kokusuyla uyanıyoruz. Ne diyelim metropole hoş geldiniz... :)