GİTMEM GEREK BU ŞEHİRDEN

 Valizim toplu duruyor bir köşede. Radyoda gitmem gerek bu şehirden şarkısı çalınıyor. Her gidiş bir parça hüzünlendirse de beni bu kez öyle olmuyor. Belki de ilk kez mutlu ayrılıyorum buradan. Yanıma fazla birşey almıyorum. Bir valizlik hayatım var zaten içine bolca umut doldurduğum. O beni gittiğim yerde paşalar gibi yaşatır diye düşünüyorum..

Aslında geriye dönüp bakmayı sevmem. Ama ilk defa merak edip kafamı çeviriyorum. Geride bıraktığım hiçbir güzel anı yokmuş diyorum. İyi ki gitme kararı almışım diye kendimi tebrik ediyorum.

Sonra da umut dolu valizime yüklenip istasyona kadar yürüyorum. Valizim, ağır değil. Yüklerin altında kalmak istemem çünkü. İstasyon da uzak değil; hemen köşeyi dönünce karşıma çıkıyor.

Ilık rüzgarın esintisi yüzümü yalarken dilimde yine aynı şarkı: Gitmem gerek bu şehirden. Böyle diye diye istasyona varıyorum.

Trenimi bulup önce valizimi yerleştiriyorum sonra kendimi. Yanıma içinde bulmacası olan bir gazete, bir kitap, bir şişe su ve bir parçadan fazla umut alıyorum koltuğuma yerleşirken.

El sallayacağım biri yok geride. Ama yine de camdan bakıyorum sevdiklerini uğurlayanlara. Ben de el sallamaya başlıyorum kime salladığımı bilmeden. Kimse yadırgamıyor. Herkes bir başkasının yolcusu sanıyor besbelli. Sonra trenin kalkış düdüğü duyuluyor. Dumana karışmış kareler yansıyor pencereme. Anlaşılan tren gözden yitene kadar el sallamaya devam edecekler. Ben de katılıyorum bu sahneye. Tren istasyonu görünmez oluncaya kadar el sallamaya devam ediyorum.

Önüme dönüp gazetemi açıyorum. Cebimde hazır bekleyen kalemimi çıkarıp bulmacama başlıyorum. Çengel bulmaca biraz zor mu ne? Resimdeki sanatçıyı tanımıyorum mesela. Anlamını bilmediğim kelimeler çıkıyor karşıma. Ah yanımda keşke bir sözlük olsaydı diye hayıflanıyorken Google Amca geliyor aklıma. Çengelden sıkılınca sudoku bölümüne geçiyorum. Sayılarla oynamak daha eğlenceli geliyor bana.

Bir ara karnımdan garip sesler geliyor. Sanırım açıkmışım. Hemen özenle hazırladığım yol azığı sandviçimi çıkarıyorum ve sessizce yiyorum. Karnım iyice doyunca kitabımı alıyorum bu kez elime.  Şiirlerin ve hayallerin arasında kayboluyorum. Bir ara göz kapaklarımın indiğini hissediyorum. Ama gerisini hatırlamıyorum. Sonra hayâl meyal bir el dokunuyor son istasyona geldiğimizi hatırlatan...