VAKİT VARKEN

 Takvimler hesap sormaz oldu artık bana. Günleri sayamaz oldu gözlerim. Zaman denen kavram önemini yitirdi sanki. Kaybettiklerimiz, göremediklerimiz, yaşayamadıklarımız hepsi birer iz bırakıp gitti geldikleri yere.

Ya biriktirdiklerimiz nerede?

Valizler dolusu kıyafetler değil kitaplar biriktirdim çoğu kez. Yastık altında dolarlar değil mektuplar biriktirdim. Güzel anılar, birliktelikler, güzel insanlar biriktirdim. Kendime onları miras edindim..

Yaşarken sevdim. Yerdeki karıncadan gökteki kuşu, denizin mavisini, huzurun yeşilini, her renkten insanı ve daha nicesini. Sevdim elbette. Sevmek ne güzel kelime değil mi? İki hece ama çok şey barındırır içinde. Rüzgarın esişinden yaprağın kıpırtısına, yağmurun sesinden güneşin doğuşuna, bir çocuğun gözbebeğinden bir şiirin mısralarına uzanan uzun bir yolculuktur sevmek. Bazen sarp kayalıklar çıkar karşınıza bazense daracık yollar... Upuzun merdivenler nefes nefese bıraktırır insanı.  Ama söz konusu sevmek olunca akan sular durur.

Takvimlerin sustuğu, saatlerin derin bir uykuya daldığı zamansız diyarlardan sesleniyorum şimdi. Aynı diyarlarda değiliz belki. Ama siz de sevin, sevdiklerinize sevdiğinizi söyleyin vakit varken. Zaman henüz durmamışken...