KÜÇÜK KIZ

Bohçalara sarılıp sandıklara konulmuş duyguların arasında buldum seni. Bahardalı işlemeli patiskalara sarılmış, sararmış albümlerin arasında gizlenmiş utangaç bir kız çocuğu gördüm etrafta kaybolan yıllarımı ararken.

Sonra o kız beni kendime getirdi. Elindeki rengarenk balonları bana uzattı. Hepsini tutamadım önce. Yardımcı oldu küçük kız. Derken aniden bir rüzgar çıktı. Önüne ne gelirse katıp sürükledi. Elimdeki balonlar rüzgara söz geçiremeyip gökyüzüne yükseldi. Ardından bakakalmanın burukluğu kapladı önce içimi. Sonraysa balonların özgürlük sevinci. Sonsuz mavilikte süzülen üç- beş renkli balon günümü şenlendirdi.

Herkesin var olma savaşı verdiği bir dünyada küçük kız ders verir gibiydi o sımsıcak tebessümüyle. Kendimi daha mutlu hissedip dışarı çıktım.  Köşeyi döndüğümde önüme bir duvar yazısı çıktı. "Hayat sürekli acı çekecek kadar uzun değil "yazıyordu duvarda. Tebessüm ettim okuyunca. Doğru diye  mırıldandım kendi kendime. O halde Tolstoy'un deyimiyle kabuğu kırılacak diye hayıflanmamalı insan dedim. Ya da hep acı çekeceğim, kötü şeyler başıma gelecek diye şartlanmamalı. Böyle diye diye mutluluğun kapısını araladım. Aralayınca yeniden yeşerdim sanki.  Yeniden canlandım. Gönlüm kışı yaşarken bir anda bahara erdi.

Sonra içimdeki küçük kız çıktı ortaya. Tuttu ellerimden. Birlikte çayırlarda papatyaların arasından koşarak uzaklaştık bizi bekleyen güzelliklere doğru. Peşimden gelmek isteyen buyursun gelsin...