IHLAMUR KOKUSU

Sobanın üstünde demlenmiş ıhlamurun buharı penceremden dışarı süzülürken kokusu da dışarıda yağan yağmur damlalarının arasına karışıyordu. Belki bir bardak ıhlamur ikram ediyordu onlara, içleri ısınsın diye. Rüzgarın önüne katıp sürüklediği yağmur damlalarına eşlik ediyor bir bardak limonu sıkılmış ıhlamurum. Soğuk kış gecelerine inat içimi ısıtırken kokusuyla sarıp sarmaladı beni. Aldı götürdü yıllar önceki ninemin masalcı dünyasına..

Eskiden uzun kış gecelerinde sobanın etrafında toplanır kâh kestane pişirirdik, kâh ekmek kızartıp üzerine yağ çalardık. Çoğu zaman da ıhlamur kaynatır, kokusunda masallar dinlerdik. Evvel zaman içindeler, masal masalın içindelere dönüşürdü. Sonra da bilmeceler sıralanırdı peşi sıra. Televizyonun, tabletlerin, cep telefonlarının hüküm sürmediği, muhabbetin tavan yaptığı zamanlardaki ıhlamurun kokusu şimdilerde hissedilmiyor sanki. Sobanın etrafında masalcı ninem de yok artık. Geceye eşlik eden masallarım da. Ama hâlâ sobanın üstünde olmasa bile ocağımın üstünde kaynayan ve kokusu geceme eşlik eden ıhlamurum var..

İçine biraz limon sıkınca hasta odasına şifa olur ıhlamur. Bazen de benim gibi sevenler için gece yol arkadaşı. Hafiften ocağın üzerinde demlenirken kokusuyla da benim yüreğim demlenir. Üstüne de bir şiir dillenir, ıhlamurlar çiçek açtığı zaman diye. Bir başkadır ıhlamurun geceyle dansı. Bir başkadır onun kokusu. Erik ağacı çiçek açtığında arkasından meyvenin geleceği bilinir. Oysa ıhlamur çiçek açtığında aynı zamanda o çiçek, onun meyvesi olur. Diğer ağaçlara da benzemez ıhlamur ağacı. Onunla paylaşılan gece de bir başka oluyor. Kokusu penceremden dışarı sızmış, geceye karışıyor. Yıldızlar eşlik ediyor ninemsiz masallara, ıhlamur kokulu akşamlara... Gölgesinde aşıklar dinlenir, kokusunda ıhlamur sevdalıları. Bir de bizim köyün gece kuşları. Şimdi demleniyor ocağımın üzerinde. Rengini almış, sevenlerini bekliyor. Buyurun ıhlamurun kokusuyla demlenmeye...