KELİME OYUNU - 88

 [ Kelebek / Yıldız / Aptal / Yanıt / Hapis ]

Yıl bilmem kaç...Gündüzlerle geceler, aylarla yıllar birbirine karışmış. Ortalık toz duman... Havada tehlike kokusuna karışan barut kokusu. Gündüzler tehlikeli, geceler ise ürkütücü. Gecenin kendine has sesine kulak verdiğinde korkuları daha da artıyor insanın. Sığınacak yer, karnını doyuracak azık daha da ötesi umut yok buralarda.

Herkesin uykuya daldığı  bir gece Sara'yı uyku tutmadı. İçi daralıyordu. Biraz rahatlamak için her zaman yaptığı gibi gökyüzünü seyretmek istedi. Semaya bakarken bir yıldızın kaydığını gördü. Büyükbabasının  yıldız kayınca yapılan duaların kabul olacağını söylediği geldi aklına. Hemen savaşın son bulmasını diledi kendince. Çok yorgundu. Sonra yıldızları seyrederken yorgun düşen gözkapakları artık açılmaz oldu. 

Sabah gözünü açtığında bir namlunun ucunda gördü kendini. Evine girmişler, eşyalarını yağmalamışlardı. Daha da kötüsü babası ve erkek kardeşini demir kafese hapsetmişlerdi. Nereye götürdüklerini bilmeden peşlerinden bakıyordu. Çaresiz Sara ağlıyordu. O ağladıkça gök yarılıp eşlik ediyordu sanki. Yağmur bardaktan boşanırcasına yağıyordu küçük kızın gözyaşlarına karışarak. Sara yapayalnızdı. Askerler onu da önlerine katıp sürüklüyordu. Dipçik darbeleriyle aptallaşan kızcağız boş gözlerle etrafa bakıyor, sorulan sorulara yanıt vermek yerine insanı delip geçen gözlerini muhatabına dikiyordu. Korkunç görünüyordu deli bakışları. Küçücük yüreğinde kocaman yaralar açılıyordu yavrucağın. Başına ne geleceğini tahmin bile etmek istemiyor, yürek sızıları yangınlara dönüşüyordu. Gözlerindeki yaşlar dinmek bilmiyor, ağlamaktan başka bir şey gelmiyordu elinden. Uzun namlulu silahlar eşliğinde uzun süre ilerlediler. Taa ki köprüye gelene dek.

Tam Mostar köprüsüne geldiklerinde köprünün üstünde oynaşan iki mavi kelebek gördü Sara. Sanki onu da oyuna çağırıyor gibiydiler. Ya da o öyle sandı. Askerlerin elinden var gücüyle sıyrılıp kelebeklere doğru uçtu Sara. Ve artık Mostar köprüsünde oynaşan kelebekler iki değil üçtü.