DERTLİ RAYİHA

 Rayiha Teyze dertli dertli oturmuş yerine. Elini yaslamış yanağına sabahtan beri ondan yemek bekleyen çocukları için aş derdinde. Tasa ne koyup da kaynatsa bilemiyor. Elde avuçta, çuvalda, ambarda bir şey kalmamış. Ama çocukların açlıktan guruldayan mideleri hiç mi hiç söz dinlemiyor..

Evinin eri Hüseyin Amca, elde avuçta kalmayınca çıkınını eline alıp düşmüş gurbet yoluna. Altı aydır haber yok! Rayiha Teyze merakla yol gözlüyor. "Erim" dediği yiğidi habersiz bırakmazdı onu. Başına bir şey gelmesin diye adaklar adıyor, dualar ediyor.

Bir başına üç çocukla aş derdinde Rayiha Teyze. Buğdayları harmanlayıp değirmene gönderene kadar canı çıktı kadıncağızın. Arada Hüseyin Amca'nın kulaklarını çınlatmadı değil. İki çuval un koydu mu köşeye bütün kış idare ederlerdi. En azından çocuklar acıkınca onlara sus payı verebileceği ekmekleri olurdu.

“Ah Hüseyin ah!” diyordu. “Beni böyle biçare bırakıp nerelere gittin? Hangi yaban ellerde bizsiz yaşarsın?” deyip duruyordu Rayiha Teyze. İnsan iki satır mektup yazamaz mıydı hiç? Hoş yazıp yollasa Rayiha Teyze okuma bilmiyordu. Ama kokusunu çekerdi içine en azından. Sonra çocuklardan birini yakalayıp bir çırpıda okuturdu mektubu. Ama ne çare, ne gelen var ne de haber yollayan..

Aradan bir altı ay daha geçti. Kışı da, baharı da, yazı da, güzü de gördü Hüseyinsiz, Rayiha Teyze. Bir tek onu göremedi bunca zaman zarfında. Derken bir gün kapı çaldı. Her kapı çalışında Hüseyin’dir belki deyip heyecanla koşuyordu kapıya. Tıpkı şimdi olduğu gibi. Kapıyı açtığında ise yine hayal kırıklığı. Bu seferki köyün postacısı. Elinde bir mektup, Rayiha Teyze’ye uzatıyor. O ise biraz mahcup "Ben okuma bilmem." deyiveriyor. Etrafına bakıyor, çocuklar yok. Yazılanları çok merak ettiği için çok bekleyemiyor ve “Sen bir okusan yazılanları da iyi haberler getirsen şu garibe” diyor kendisini göstererek.

Postacı zarfı itinayla açınca anladı ki mektup Hüseyini’nden idi. Elinden kapıp önce bir kokladı. Sonra "Oku" deyip tekrar uzattı. O da uzattığı mektubu alıp okumaya başladı. Bazen ah çekti bazen of, dinlerken. Hüseyin Amca gurbette kendine yeni bir hayat kurduğunu, artık köye dönmeyeceğini onu unutması gerektiğini yazmıştı. Birkaç kuruş para da sıkıştırmıştı kağıdın arasına. Rayiha Teyze'nin başından aşağı kaynar sular döküldü sanki. "Bunu duymak için mi bekledim bunca zamandır?" deyip çıkarıp attı artık Hüseyin'i kalbinin başköşesinden. Hüseyin diye diye hem kendini hem de çocuklarını perişan ettiğinin farkına vardı. Sildi defterden Hüseyin'i. Böylece üç çocuğuyla hayatına devam etti kaldığı yerden..

Oysa Hüseyin geçen yıl tarlasına giderken geçirdiği bir traktör kazasında can vermiş, Rayiha ise bunu bir türlü kabullenememişti. Kocasının gurbette olduğuna kendini inandırmıştı. Olmayan şeyler üzerine hayatını devam ettirmeye çalışması herkesi korkutuyordu. Aklını yitirmesinden korkan köylüler, Rayiha Teyze'yi kendine getirmek ve en azından Hüseyin Amca'yı hayatından çıkartmak için böyle bir oyun oynadılar. Ve başardılar. Artık Hüseyin Amca yok Rayiha Teyze'nin dünyasında. İyi mi oldu kötü mü orasını Allah bilir!...