KAHRAMANA VEDA

Yıllar önceydi. Varna'daki zulümden trenle kaçan  genç bir oğlan. Ve hayatları İstanbul'da kesişen bir göçmen kızı. Mücadeleyle geçen yıllar... Kurdukları yuva umutları olmuştu sanki. Hele yuvanın meyveleri olan yavruları acı hayatlarını ballandırıvermişti bir anda. Cemal amelelikle geçirdiği yıllarda çocuklarının kahramanı olmayı başarmış bir baba, Reyhan da kocasının hayat mücadelesine destek vermek için fabrika köşelerinde saçını süpürge eden fedakar bir anne oluvermişti. İki küçük kız çocuğu da ailelerinin  bu zorlu savaşlarında onlara hep destek olmuşlardı. Bazen delinmiş ayakkabılarla okula gitmişler, ıslanan ayaklarını göstermemek için eve geldiklerinde hemen odalarına kaçmışlardı. Bazense beden eğitimi için eşofman isteyen öğretmenin isteğini babalarına söylemeden arkadaşlarından ödünç alarak halletmişlerdi. Onlar da kendi çaplarında  yaşam kavgalarına ortak olmuşlardı..

Aradan yıllar geçti. Çocuklar büyüdü. Cemal Bey'in beli büküldü. Reyhan Hanım'ın saçları ağarıp pamuk tarlasına döndü. Cemal Bey ilerleyen yaşına rağmen sigarayı bir türlü bırakmıyordu. Reyhan Hanımla da tek kavgaları şu meret yüzündendi. Son zamanlarda öksürükleri artan Cemal Bey'in "Bir doktora görün" diye başının etini yiyordu Reyhan Hanım. Cemal Bey ise hep geçiştiriyordu. Kızlar da ne kadar ısrar etmiş olurlarsa olsunlar Cemal Bey'i ikna edememişlerdi. "Hiç olmazsa şu sigarayı bırak" diye dil döküyorlardı her seferinde. Ama babaları hiç dinler miydi onları? Bir kulağından girip diğerinden çıkıyordu.

Hastalık ilerledi, öksürüğün yanında sesi de kısılınca tedirgin oldu Cemal Bey. Ama belli etmedi. Eşinin haline daha fazla dayanamayan Reyhan Hanım söylene söylene Cemal Bey'i pes ettirdi. Sonunda birlikte hastaneye gittiler. Çeşitli tetkikler yapıldı. Gözlem ve teşhis için bir süreliğine hastaneye yatırdılar. Şekersiz çay, tuzsuz yemekler hiç Cemal Bey'e göre değildi. Arada kızına çaya şeker atması için yalvarıyordu ama doktorun kesin emri vardı. Şeker yoktu. Yine de babasına kıyamayan kızı bardağa şeker atıyormuş gibi yapıyor, Cemal Bey de şekerliymiş gibi içiyordu çayını. Tadı tuzu olmayan yemekler önüne geldiğinde "Bunlar nasıl nimet?" diye söyleniyordu söylenmesine ama çaresi yoktu. Reyhan Hanım da başucundan hiç ayrılmıyordu. Eşine destek olmak için güçlü görünmeye çalışıp her zamanki gibi sevgiyle gülümsüyordu. İçine akıttığı gözyaşları gece çıkıyordu ortaya. Kızlar da babalarının yanına dönüşümlü gelip refakat ediyorlardı. Kızlarının biricik kahramanı hastaydı. Bu onlara da ağır geliyordu ama babalarına hissettirmemeye çalışıyorlardı. Cemal Bey'in bir dediğini iki etmiyorlardı. Cemal Bey ise sürekli helallik istiyordu. Onları bir türlü rahat yaşatamadığını anlatıyordu. Oysa kızlar babalarından da hallerinden de memnundu. Reyhan Hanım da çocukla ilgilenir gibi üzerine titriyordu biricik eşinin.

İki hafta kadar daha zaman geçti. Doktorlar artık teşhisi koymuştu.  Akciğer kanseriydi Cemal Bey. Kanser son evredeydi. Artık yapacak bir şey kalmamıştı. Hastalığını Cemal Bey'den gizlemeye karar verdiler. Son zamanlarını evinde geçirmesi için hastaneden çıkardılar. Doktor hastanedeki diyete evde de uyulmasını istemişti. Tatsız tuzsuz yemekler, şekersiz çaylar.. Reyhan Hanım'ın içi el vermiyordu bunlara. Sürekli "Bir arzun var mı?" diye soruyordu eşine. Cemal Bey kendisinden hastalığı gizlenmiş olsa bile sanki hissetmiş gibiydi. Arada ölümden bahsedip helallik istiyordu.

Ölümünden bir gün önce Reyhan Hanım'dan muzlu puding istemişti Cemal Bey. Doktor aklına gelince önce tereddüt etti Reyhan Hanım. Ama sonra kalkıp yaptı muzlu pudingi. Cemal Bey kase kase yedi tatlıyı. Dünya hayatına veda etmeden önce yediği son tatlı olmuştu. Ertesi sabah bir ara uyanan Cemal Bey, yanıbaşında uyuyakalan eşine seslenmişti. Reyhan Hanım, "Buyur Bey, bir şey mi istedin?" diye açtı gözünü. Bir bardak süt istedi "İçim yanıyor!" diyerek. Dolaptan bir bardağa süt doldurup getirdi Reyhan Hanım. Kana kana içti Cemal Bey. Sonra da başını yastığa koyup, derin bir uykuya daldı. Hem de bir daha uyanamamacasına. Geride ise onu hiç yalnız bırakmayan fedakar bir eş ve onu kahramanımız diye seven iki evlat bıraktı. Reyhan Hanım ve kızları da kahramana, ona yakışır şekilde veda ediyorlardı...