KARA TREN

Her vagonunda farklı hayatlar taşıyan, türkülere konu olmuş bir kara tren. Ve bir umutla vedalaşılmış boynu bükük bir istasyon. Yarınları yitirmemek için bugünü yitiren yürekler ve umuda sallanan eller..

Kara tren dumanını savurarak dar geçitlerden geçerken ardında aşılmaz denen koca dağları bırakıyordu. Sarp kayalıkların arasında kaya gibi taşlaşmış yüreklerin ortasından kopup binmişti trene genç bir yürek. Peşinden gelen kan davalısına inat kan dökmemek için düşmüştü yollara. Hayalleri vardı. Bir de hayallerine kurşun sıkılmasın diye giydiği çelik yeleği. Yeleği mi çeliktendi acaba yoksa yüreği mi?

Bir başka vagonda yeşil gözlerini cama dayamış küçük bir kız çocuğu. Elinde bezden bebeği. Yanında yorgunluktan mecali kalmamış bir anne, otuz beşinde elleri nasır, saçları aklar bağlamış bir baba. Ekmek parası derdiyle çökmüş omuzlar. Yeni bir iş umuduyla köyünden ayrı düşmenin hüznü yüreğinde. Her şey yeşil gözlerini cama dayayıp hayallerini seyreden küçük kız için der gibi bakıyor babanın gözleri..

Vagonlar arası yolculuğum devam ederken birine takılıyor gözlerim. Üç arkadaş ellerinde gitarları bağdaş kurmuşlar yere. Vagondan dışarı hafiften duyulan Hasretinle Yandı Gönlüm'ü söylüyorlar. Kim bilir neyin hasretiyle düşmüşler yola. Sonra bir ara şarkıya eşlik ettiğimi fark ediyorum. Sanırım herkesin hasret çektiği bir şeyler var diyorum kendi kendime. Hem de yollara düşülecek kadar..

Bir öndeki vagona doğru ilerlerken dillerini bilmediğim ama bakışlarındaki ürkeklikten çok şeyler anlayabildiğim bir aileye rastlıyorum. Cebimdeki çikolatayı ailenin en küçüğüne vermek istiyorum ama o kadar ürkek ki çocuk, kaçıyor yanımdan. Ailenin genciyle iletişim kurmayı başarıyorum sonunda. Tabii ortak dil İngilizce sayesinde. Sınırdan kaçmışlar. Buldukları ilk trene kaçak binmişler. Zaten yanlarında küçük tahta valizlerinden başka bir şey de yok. Nereye gidiyorsunuz peki diyorum. Bilmiyor ki! Bir tek geldiği yeri biliyor ama gideceği yer meçhul. Umut dünyası işte. Gözyaşlarını geride bırakıp yeni bir hayata doğru yol alıyorlar sessizce..

Bir başka vagonda ise gelinliği ve damatlığıyla oturan, ilk baharlarını yaşayan bir çiftle karşılaşıyorum. Yüzlerinde güller açıyor. Anı olsun diye trenle balayına gidiyorlarmış diğer vagonlardakilerin anılarından habersiz. Mutluluklar dileyip ayrılıyorum yanlarından..

Her vagon ayrı bir dünya diye diye tam makinistin yanına varıyordum ki tren durdu. İstasyona gelmişiz. Benim inmem gerek. Size iyi yolculuklar...