NERİMAN HANIM İLE MÜMTAZ BEY

 Mahallenin birinde baba ocağından genç bir kız ayrılıyordu. Telli duvağının altından inci gibi gözyaşlarını akıtırken babası kızının ardından ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Erkek adam ağlamazmış. Sonra dünürleri ne dermiş. Bu düşüncelerle avutmuş kendini bir süre, Mümtaz Bey. Herşey bitip herkes evine çekilince dayanamamış adamcağız. Refikasını yanına çağırmış. Kadıncağız eşinin haline şaşırmış. "Ne oldu, Bey? Niye ağlıyorsun böyle?" deyince adam içini çekmiş. "Yahu Hanım, bizim kız ne zaman büyüdü de böyle telli duvaklı gelin oluverdi? Gözümde hep küçük bir kız çocuğu hayal ediyorum ben. Oysa o çoktan büyümüş de fark etmemişim. Yıllar çabuk geçiyor, Neriman Hanım.." dedi Mümtaz Bey...

Neriman Hanım gözlerindeki yaşı silip eşini teselli etti. "İlahi Bey, beni de ağlatacaksın. Ne mutlu bize ki bu günleri gördük. Daha torun torba göreceğiz." Mümtaz Bey, "Ah Neriman Hanımcığım yine çok uçtun.." dedi. Neriman Hanım hayalleriyle meşhurdu zaten. Ayaküstü iki hayal kuruverirdi hemen. Hep güzel hayaller olurdu onunkisi. Zaten kötü hayal diye birşey olmazdı ki..

"Ne yapayım elimde değil üzülmemek. Kız babası olmak ne kadar da zormuş.." deyince "Ben de kız anasıyım, ne yapalım şimdi?" dedi Neriman Hanım. Omzunu silkip balkona yöneldi Mümtaz Bey. Bir rüzgarın sesine kulak verdi bir de yüreğinin sesine. "Uzun ince bir yoldayım, gidiyorum gündüz gece" dizeleri döküldü dudaklarından. Sazını eline alıp tıngırdatmak istedi ama vazgeçti. Saat epey geç olmuştu çünkü. Gecenin bir yarısı komşuları uyandırmaya gerek yoktu.

Hanımı bol köpüklü Türk kahvesiyle yanına gelip ikram etti eşine çifte kavrulmuş lokum eşliğinde. Gecenin sessizliğinde uzunca bir sohbete daldılar Mümtaz Bey ile. Bir ara Neriman Hanım üşür gibi oldu. Hemen Mümtaz Bey imdadına yetişti. Ceketini çıkarıp eşinin omuzlarını örttü. Sonra da eşinin kulağına fısıldadı: "Kahve bahane, sohbet şahane..."