FATMA VE YASİR

Dışarıda bulutların ardına gizlenmiş bir minik güneş aydınlatıyordu ortalığı. Herkes neşe içinde gülüp oynuyor, büyükler işine gücüne gidiyordu. Sıradan günlerden bir gündü yine. Yasirle kardeşi Fatma evlerinin avlusunda oyun kurmuşlardı. Oyun oynarken Fatma'nın mor entarili oyuncak bebeği elinden kayıp su birikintisinin içine düşünce çok kirlenmişti. Bebeğinin o halini görünce Fatma çok üzüldü.

Eli yüzü çamur içinde kalan bebeği Yasir yerden aldı. Az ilerdeki çeşmede bebeği bir güzel temizledi sonra da sobanın yanına koydu ki çabucak kurusun. Bebek sobanın yanında kuruyadursun bizimkiler çoktan yeni oyuna geçivermişlerdi. Birlikte o kadar çok eğleniyorlardı ki kahkahaları yeri göğü inletiyordu. Onların kahkahalarını bölen birşey oldu. Birkaç taramalı tüfek onların avluyu tarıyordu. Yasir kardeşinin üzerine siper olmuş, Fatma ise nefesini tutmuştu korkudan. İçeriden seslere koşan annesi daha kapıda yere serilmiş babası ise çok fazla direnememişti. Fatma da ölü taklidi yapmıştı. Zaten yaşadığı birkaç dakika onu yaşayan bir ölü haline getirmişti. 

Az önce kahkahaların yükseldiği avluda matem havası vardı. Yer gök ağlamaya başladı. Bardaktan boşanırcasına yağmur yağmaya başladı.İşte o vakit farkına vardı üzerindeki Yasir'in ağırlığının. Onu üzerinden ittirince yana devrildi. Kan revan içinde kalan yüzünde az evvel oyun oynarken takındığı gülümseme vardı. Ya da Fatma öyle sandı. Yüreği daraldı. Bütün aile avluda toplanmış ama kimseden ses çıkmıyordu. Ölüler ses çıkaramazdı çünkü. Fatma sessiz...Fatma yapayalnız...Fatma çaresiz...

Ölülerini avluda bırakan Fatma içeri girdi. Yatağına uzanıp tavana dikti gözlerini. Keşke ben de ölseydim diye geçirdi içinden. Yoksa az önce yaşananlar bir rüya mıydı? Sabah birlikte kahvaltı ettiği, birlikte oyunlar oynadığı ailesi yok olmuştu. Onlardan geriye sobanın yanına kurusun diye koyduğu mor entarili bebeği kalmıştı. Fatma yetim, Fatma kimsesiz... Boynunu büktü bebeğini kucağına aldı. Kokladı kokladı kokladı... Yasir kokuyordu sanki. En son onun eli değmişti. Yasir'i öper gibi öptü bebeğini. Gözyaşları oluk oluk aktı entarisine. Üç gün boyunca dışarı çıkmadı Fatma. Yavaş yavaş kendine gelse de yaşadıkları ona ağır geliyordu. 

Her tarafta bomba sesleri yükseliyordu. Bir de ağıtlar... Evler de gönüller de yangın yeri gibiydi. Hava hafif kararmaya başlayınca evin arka tarafından gizlice çıkıp bir sokak ötedeki akrabalarının evine vardı. Vardı varmasına da ev yerinde yoktu. Kimse kalmamıştı geride. Bir ah çekti derinden. Yer oynadı yerinden. Ölülerini bile gömememişti minik Fatma. Gömecek kimseyi de bulamamıştı. Tekrar kimseye görünmeden evine döndü. Kaç gündür ağzına lokma koymamıştı. Ama umrunda değildi. Evlerinin altında sığınak vardı diğer evlerle birbirine bağlanan. Oraya inip komşu evin sığınağına doğru ilerledi. Komşuları Abdullah amcalar sığınaktaydı. Fatma yaşadıklarını anlattıkça Abdullah acıyla dinledi. Etrafın sakin olduğunu kestirdiği bir zamanda çukur açıp komşusunun cesetlerini gömdü. Fatma huzurluydu artık. Evine geçti ama yeri belli olmasın diye ateş yakmadı günlerce. Evdeki yufka ekmeklere zeytini katık yapıp yedi. Bir gün gelecek hesaplar sorulacak diye iç geçirdi. Duvardaki aile fotoğrafına takıldı gözleri. Annesi, babası, kendisi ve Yasirle ne kadar da mutlulardı. Onların mutluluğu şimdi fotoğraflarda kaldı.  İki damla gözyaşı düştü Yasir'in üzerine. En çok ona yanmıştı Fatma'nın içi. O sırada kapı alacaklı gibi çalınınca Fatma fotoğrafı alıp sığınağa saklandı. Ayak seslerinden içeri girildiği anlaşılıyordu. Nefesini tuttu. Her yeri aradılar bir iz bulamayınca dışarı çıkıp evi ateşe verdiler. Duman sığınağa yavaş yavaş dolarken anladı Fatma olanları. Ama artık çok geçti... Fatma'nın ruhu ahıyla birlikte yola çıkmıştı.