SADECE YEDİ YAŞINDA

 Gündüz vakti gecenin olması ne demektir bilir misin, anne? Ben biliyorum işte. Yedi yaşında bir çocukken çocukluğumu çaldı hırsızlar. Hem de yetmiş yıllık yük bırakıp üzerime.

Üzerime kara bulutlar çöktü önce. Çok karanlıktı ve ben korkuyordum anne. Çığlık atmak, "Anne" diye bağırmak istedim. Kocaman bir el kapadı ağzımı. Çırpındım, çırpındıkça yoruldum, anne. Sonra bir gölge düştü üzerime. Gündüzümü geceye çevirdi. Sessiz çığlıklarımı benden başkası duymadı.

Oysa ben o kocaman eli tanıyordum, anne. Az mı o elden çikolata yemiştim? Bir küçük çikolata küçücük yüreğimde kocaman yaralar açtı.

Korkuyorum, anne. Gündüz sokağa çıkmaya korkuyorum tekrar gündüzümü geceye çevirirler diye. Susuyorum anne. Günlerdir dudaklarımdan tek bir kelime bile dökülmedi. Ne konuşacaktım ki zaten? Kendi çığlığımı kendim duyuyorum sadece.

Sonra rüyalarıma  gölgeler karışıyor. Kocaman bir el kapatıyor ağzımı. Bedenime çöküyor karanlıklar. Boşluğa düşüyorum. Kendi boşluğumda kayboluyorum.

Aylar sonra dışarı çıktığımda insanlar kocaman gözüktü gözüme. Ürkek bakışlarla bakıyordum artık hayata. Oysa henüz yedi yaşında bir kızdım hırsızlar çocukluğumu çalmadan önce. Seksek oynamayı severdim elbet ama bu oyunu hiç sevmedim ben.

Kimse izin istemedi benden benim olanları alırken. Oysa ben bir başkasının oyuncağını isterken bile izin alırdım. İzin vermezse dokunmazdım ona. Babam öyle öğretmişti bana. Peki bu amcalar neden izin istemedi benden? Onların babaları öğretmemiş mi onlara yoksa?

Ne zaman kocaman bir el görsem yüreğim ağzıma geliyor. Gözlerimi kapayıp öyle gezmek istiyorum sokaklarda. Oysa sadece çocukluğumu yaşamak istiyorum. Çok şey mi bu? Sahi sizin çocukluğunuzu çalan oldu mu hiç? Gölgeler çöktü mü yüreğinize?

Şimdi kapınızı çalarken bile korkuyorum. Ne ile karşılaşacağımı bilmeden yaşıyorum. Korkuyorum, hayattan değil insanlardan. Kendi kabuğuma çekildim artık. Orada yaşıyorum öylece usul usul. Hiç olmazsa kabuğumu kırmayın, bana dokunmayın...