KIRMIZI PABUÇLAR

 Beyaz dantelli çorapların büyüsüne kapıldığım bir çocuk diyarından geliyorum ben. Kırmızı pabuçlar da ne güzel yakışırdı beyaz çorabın üstüne. Kırmızı puantiyeli, karpuz kollu, kabarık etekli elbisemle bayram çocukları gibi şen şakrak çoşardı yüreğim..

Mahalle parkına doğru sevinç çığlıkları ata ata koşarken bir yandan pamuk şekerini yanaklarıma değdirmeden yemeğe çalışırdım. Parka varana kadar şekerim bitmiş olurdu. Annem sıkı sıkı tembihlerdi. "Parka giderken yiyecekle gitme. Çocukların canı isteyebilir. Herkese yetecek kadar varsa paylaş, yoksa oradan uzaklaş!" derdi. Ben uzaklaşmayı tercih ederdim.

Bugün parka gelmeden pamuk şekerim bittiğine göre gönül rahatlığıyla oynayabilirdim. Koşar adımlarla kaydırağa yöneldim. Merdivenlerden yukarı çıktığımda iki kaydırak vardı: Turuncu ve mavi. Ben turuncuyu seçtim. Dönemeçli yollardan inermişçesine bıraktım kendimi.

Yerden kalktığımda salıncaklara bir göz attım. Biri boştu. Hemen koşup yerleştim. Sonra da sallanmaya başladım. Bir yandan da bulutlara göz kırpmayı ihmal etmiyordum. Salıncakta sallanmak bana gökyüzüne ulaşma hissi veriyordu. Bu his beni çok mutlu ediyordu. Oradan inip tahterevalli ile tepelere çıkmalar da ayrı keyifliydi. Ama hava yavaş yavaş kararmaya başlamıştı. Parka veda vakti geliyordu sanki.

Beyaz dantelli çoraplarım artık beyaz değildi. Kırmızı pabuçlarımın üstündeki toz bulutu onun rengini gizliyordu. Hele kırmızı elbisemin beyaz puantiyeleri artık griye dönmüştü. O da görevini başarıyla tamamlamış, parktaki kaydırakların tozunu almıştı. Eve gelip aynaya baktığımda sanki yüzümün rengi de bir değişik gözüktü gözüme. Neyse ki herşeyin bir çaresi vardı. Ve kirlenmek güzeldi. Yeter ki kalplerimiz kirlenmesin. Zira o kirlenince çamaşır suyu da kâr etmiyor...