KADİM DOST

 Ateşle suyun buluşmasıydı onlarınki. Ateş mi suya direnirdi, su mu ateşe, bilinmez. Önce sessizce yaklaşır. Sonra yüreği yangın yerine düşmüş gibi kaynamaya başlardı usul usul. Bu kaçıncı mevsimin, kaçıncı hüznün demlenmesiydi acaba? 

Ondaki tevazu kimsede olmazdı. Hafifçe başını öne eğer ikramını sunardı tüm ihtişamıyla. Misafirperverdi. İkramda kusur etmezdi. Yılların biriktirdiklerini içinde saklar kimselere söylemezdi. Söyleyeceklerini de süzgeçten geçirip öyle söylerdi. Sohbetine doyum olmaz, kimse başından ayrılmak istemezdi..

Kelam bitince köşesine çekilip etrafı dinlerdi. Kimi zaman bir çocuğun sesine kulak verir kimi zamansa dertli komşuların lakırdılarına. Zira insanın olduğu yerde dert bitmez, derdin olduğu yerde de ona ihtiyaç bitmezdi. İyi ki vardı dertlilerin dert ortağı, yorgunların hayat kurtarıcısı. 

Az şahitlik etmedi her halimize. Beraber şenlendik dost meclislerinde. Beraber hüzünlendik gam tezgahlarında. Beraber kaynadık yürek yangınlarıyla. Yağmuru seyrederken yaklaşıp eşlik etti bulutların hüznüne. Kimi zamansa koca çınarın gölgesine. 

Baba ocağının vazgeçilmeziydi. Kıymetini bilene sunardı kendini. Onunla demledik dünü, bugünü ve yarını. Şimdi elimde bir çay bardağı ve yanımda yine o kadim dost: Bizim evin çaydanlığı...