KAYAN YILDIZLAR

 Gecenin bir yarısı. Takvimlerden şubat soğuğu. Üzerimizde ölüm uykusu. Toza toprağa karışmış hayaller... Sessizliğe bürünmüş saatler. O saatlerin içinde yüreklerden dökülen imdat çığlıkları. Gönülleri dağladı. Uzatılan her el, kurtarıcısını bulmuş gibi umutlu. Hava ise soğuk ve bulutlu..

Sen hiç yerin altında oyuncak bebeğinle oynadın mı? Ben yerin altına sadece madenciler girer zannederdim. Meğer çocuklar da giriyormuş. Bazıları evcilik oynarken bazıları derin uykudaymış. Ve bir daha uyanmamış.

Sen hiç çaresizliğin resmini yaptın mı? Ben yapmadım ama gördüm bugün. Evladının cansız elini bırakamayan babanın bakışlarında, cebindeki bisküviyi çocuklarına veremeyen koca yüreklinin gözyaşlarında gördüm çaresizliği... Gördüm ve sustum.

İki damla gözyaşı sıkıştı dev kolonların arasında. Bir de çaresiz çığlıklar birikti kulağımda. Hava daha soğuk, rüzgar daha çetindi. Dillerde dualar bu nice haldi.

Zaman daralıyor, gecenin ayazı yüzleri donduruyor. Yürekler sessizce ağlıyordu. Parmak uçlarında yürüyordu insanlar. Belki bir imdat çığlığı duyulur diye. Çaresizlik yansıyordu dışarıdakilerin yüzlerine. İçeridekilerin hali nasıldır endişesiyle.

Bu bir rüya olmalıydı. Kötü bir rüya ya da kötü bir şaka. Uyumalı ve uyanmalıydım. Uyandığımda değişmeliydi dünya. Kayan yıldızları yakalayıp asmalıydım tavana. Ama olmadı. Gece uzun ve suskun.. Yüreklerse yorgun...