DUMAN

 Bal köpüğü gözlerini dikmiş pencereden öylece bakıyordu. Başını ara ara sallayıp etrafı seyrediyordu. Gözlerinde biraz hüzün, biraz kırgınlık vardı.

Ne kaçıp kurtulacak cesareti ne de kalıp savaşacak gücü vardı. Öylece, kaderime razıyım dercesine bekliyordu pencere kenarında. Arada yan taraftaki sakız sardunyaların ebruli renklerine bakıyor. Nasıl bu kadar neşeli kalabildiklerine şaşıyordu..

Dışarıyı seyrederken yağmur sularından oluşan çukurlarda zıplayan,üstü başı su içinde kalan afacanları görünce mutlu oluyordu. Çocukların, az sonra yanlarında belirip üstlerini ıslattıkları için kızan annelerine hem üzgün hem mutlu bakışları ona cesaret veriyordu. Ah keşke bir parça onlar kadar cesur olabilseydi. Oysa onun, kolunu kaldıracak kadar bile mecali yoktu.Yeni bir şeye başlayacak adımı atamıyordu bu yüzden. 

Pencere kenarında pineklemekten başka ne yapıyordu ki? Kafasında deli dolu sorular ... Dumanlar yükseliyordu beyninden. Belki duman renginde olması da bu yüzdendi.

Sahibesi de onun bal köpüğü gözlerine, duman rengindeki tüylerine hayran kalıp buyur etmişti içeriye. Senelerce yoldaş oldular birbirlerine. Ta ki sahibesi Müberra Hanım bu dünyayı terk edene dek. O zaman değişti Duman'ın tüm dünyası. Dünyadan elini eteğini çekti. Günlerce ağzına bir lokma koymadı. O gün bugündür pencere kenarından da ayrılmadı. Onun hüznünü yalnızca sakız sardunyalar paylaştı.