YAŞAMA SEVİNCİ

Sahip olduklarımızın farkına varırsak işte o zaman gerçekten mutlu olabiliriz. Her sabah uyandığımızda güneş üzerimize  doğdu diye gülümseyebiliyor muyuz, hayata? Ya da pencereyi açıp şöyle bir gökyüzünü seyrettiğimizde, bizi bekleyen maviliğe selam verebiliyor muyuz? Her şeye selam veren küçük kızım gibi.. Kar yağarken gökyüzüne başını kaldırıp "merhaba" diyen kızımın bakışlarında yakalamıştım bunun ne kadar önemli olduğu gerçeğini. Belki de mutlu olmamızın sırrı her şeye selam vermekten geçiyordur. Doğan güneşe, uçan kuşa, rüzgarda eğilen ağaçlara, yerdeki topal karıncaya, sana en masum haliyle gülümseyen çocuğa birer selam verelim. Ne kaybederiz? Belki bir yerlerde kaybettiğimiz yaşama sevincimizi tekrar bulabiliriz bu sayede.. Hayat, bir tuval ve bizler de birer ressamız. Hangi renge boyarsak resmimizi, onu yaşarız. Güneşin önüne bulut çizip ışığınızı kapatmayın. Daha da önemlisi sevgiyle kalın..