GİDENLERİN ARDINDAN

Önümden giden vapura son kez el sallarken, kaptan düdüğünü öttürüp giderken çok şey kalır geride. Köpük köpük sularda yol alan vapurun penceresinden bir çift göz düşer uçsuz bucaksız görünen maviliğin üzerine. Rıhtımda yolcusunun bir daha geri dönmeyeceğini düşünen bir dost, bir sevgili ya da bir anne kalbi, yüreği eline verilmiş gibi boynunu büküp elini sonsuzluğa sallarken kim bilir neler geçer aklından ve kalbinden?
Giden gelmeyecektir ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Ama bir o kadar da belki döner umuduyla her gün rıhtımda bırakılan bir çift göz olacaktır elbet. Ateş düştüğü yeri yakarmış önce. Sonra zamanla o ateş sönmeye başlar. Hatta küle dönüşür. Külünden yeni umutlar doğar mı bilinmez. Zamanla gidenlerin dönmeyeceğine de alışır insan. Bir kabulleniştir bu aslında. Önce rıhtımda bekleme süresi değişir. Artık her gün değildir bekleme süresi. İki günde bir, üç günde bir, haftada birlere çıkar. Sonra rıhtımda bekleyen gözlerin ve gönüllerin sayısı azalır birer birer. Her biri beklediklerinin gelmeyeceğine inanıp onlarsız hayat kurarlar kendilerine.

Peki sonra ne mi olur? Türk sinemasının bir versiyonu yaşanır rıhtımda. Aradan yıllar geçer. Yıllardır ortalıkta görünmeyen, nefesinden bile habersiz olunan, evlatlar, dostlar, yarenler yıllar sonra saçlarına hafif karışan aklarla birlikte geri dönerler. Ama artık rıhtımda onları bekleyenler onların geride bıraktıkları değildir. Anaların beli bükülmüş, dişleri dökülmüş; dostlar kendine onları bırakmayacak yeni dostlar bulmuş; yarenler yarenlikten çıkıp çoluk çocuğa karışıp çoktan unutmuş. Geri dönenler de kendilerine yeni hayatlar kurmuş.  Tencere yuvarlanmış, kapağını bulmuş..