ÇİLEK REÇELİ

Önce çilekler yıkanıp, doğranır. Sonra şekerle buluşup ağızları tatlandırmak üzere tencereye alınır. Yavaş yavaş karıştırarak odun ateşinde pişirilir. Pişer pişmez, tereyağ çalınmış ekmeğin üstüyle buluşup mideye bayram ziyaretine gider. Bu tadımlık kısmıdır sadece.

Doyumluk kısmı için ise kavanozlar yola çıkmıştır bile. Sonra sabah kahvaltısının vazgeçilmez sevgilisi oluverir. Onsuz kahvaltının tadı olmaz sanki. Sadece çileklisi değildir elbet. Bir sürü çeşidi de hamarat ellerden çıkıp sofralara konuk olur. Yeter ki ağzımızın tadı kaçmasın. Keşke dünyanın ağzına bir parça çilek reçeli çalsak da ağzı tatlansa. Ya da ağızların tatlanması bu kadar kolay olsa.  Daha da ötesi bu tat hiç bozulmasa..

Bir yandan savaşlar, açlıkla mücadele eden yavrular, yürek dağlayan analar, teröre kurban verilen fidanlar, kan, gözyaşı, kavgalar, pastadan pay alma yarışları; bir yanda mutlu insan arayışları. Bunları düşününce ağızda tat kalmıyor elbet.

Bir an için farz edelim ki silahların içine mermi yerine çilek reçeli doldururmuşuz. Karşımızdakinin ağzının içine çilek reçeli sıkarız mermi niyetine. Olay tatlıya bağlanır bunun neticesinde.

Reçeller soframızı süslerken anaların hünerli dokunuşlarıyla tatlandırmıyorlar mı dilimizi damağımızı? Yapılışı zahmetli olsa da sonucu mükemmel oluyor. Sevgiyle pişen reçellerin tadına bir kez bakanlar bir daha vazgeçemiyor. İçine sevgi giren herşey daha bir tatlanıyor sanki. Yoksa ağızımızın tadını kaçıran yüreğimizde olmayan sevgi mi? O yüzden mi kahvaltıda yediğimiz reçeller kâr etmiyor? O yüzden mi kan gövdeyi götürüyor? Haydi alalım elimize ekmeğimizi, sürelim üstüne reçelimizi... Tatlansın ağzımız, tatlıya bağlansın yaşadıklarımız...