VEDA

             

Küçücük bir bakışa gizlenmiş kocaman bir yürek... Dile gelmeyen sevginin göze ve gönle yansımış hali. İki heceye sığdırılmış veda busesi.


Kapıdan çıkmadan önce çocuklarla vedalaşayım diye başuçlarına gidişin yüreğime dokunmuşken hiç ses etmedim. Zaten sesli ağlamayı bir türlü beceremedim.

Merdivenleri  inerken de köşeyi dönerken de baktım ardından hiçbir şey söylemeden. Zormuş sevdiğin adamın ardından bakakalmak. Bir daha ne zaman döneceğini bilmeden, takvim sormadan yaşayabilmek. Zormuş aslında herşeye rağmen gülümseyebilmek.

Sonra teselli misali bir yerlerden  Candan Erçetin'in "Bahar"şarkısı geliyor kulağıma. Yoksa iç sesim mi bu şarkıyı söylüyor? Bilemiyorum. Evet sen bahardın, müjdeydin sevgili. Ve ben senin gönlünde bulmuştum yedi renkli baharı. Sen bana baharken hiç sever miydim kışı? Sevmezdim elbet. O yüzden belki de nereye gidersen git peşindeyim. Söz vermiştik birbirimize birlikte yaşayacaktık nice baharları. Boşuna mı attık yıllar önce o imzayı?

Evet, dostlar... Hüzün semtindeki durağa uğradım bir an ama kalıcı değilim buralarda. Zira sevmem sürekli aynı durakta beklemeyi. O yüzden azığımı aldım düştüm yollara. Ne olur beni yalnız bırakma. En kısa zamanda dön aramıza...

Ve sen geldiğinde ismini değiştireceğim bu yazının. Veda değil "Kavuşma"olacak besbelli. Bir daha bırakmayacağım ellerini.