KÖMÜRLEŞEN PATATES

Maviyle mor karışımı bir gökyüzünde göçüp gidenleri seyre dalmışken ben, balkona kadar ulaşan bir koku beni kendime getirdi. Şöyle kokuyu içime çekmemle kendimi mutfakta bulmam bir oldu. Nar gibi olmaktan öte kömüre dönüşmüş patates kızartması ,cips gibi bile yenecek türden değildi artık.


Ne olmuştu da kızartma yaptığımı unutmuştum acaba? Filmi başa aldığımda görüyorum ki iki düz bir haroşe ördüğüm battaniyem oturma odasındaki sallanan sandalyemin üzerinde. Anlaşılan önce şişleri buluşturmuşum burada. Sonra yorulunca mekan değişikliği olsun diye balkona çıkmışım ikindi çayımı elime alıp. Renklerin büyüsüne kaptırmışım kendimi. Pembeyle mor gökyüzüne ne kadar da güzel yakışmış. Seyrine doyamadığım gökyüzü beni benden almışken, çaylar birbirini kovalarken yanan patatesler gerçek dünyaya döndürüverdi beni. Kokuyu takip etmemle hiç de muhteşem olmayan sonuca ulaşmam bir oldu. Keşke ulaşmaz olaydım dedim ama artık çok geçti.

Hayaller ve gerçekler... İnsan hayatındaki iki önemli kavram. Hep güzel hayaller kurarken gerçekler o kadar da güzel olmayabiliyor. Sürekli gerçeklerin dünyasında yaşadığımızda da bir yanımız hep eksik kalıyor.

Hayat bazen içine çok daldığımızda bazı güzel şeyleri unutturuyor bize. O güzellikler farkına varılmadığında ya da unutulduğunda ortada lezzet alacak birşey de kalmıyor aslında. Tıpkı kömürleşen patatesler gibi...