BAVUL

Orta boyda, kahverengi  gözleri olan, içine kocaman bir yürek konup ağzı kapanan, her gidilen yere bazen benden önce giden ama hiç şikayet etmeyen bir varlıktı o.


Yıllarca yanımda seyahat etti. Bazen incinir mi yıpranır mı diye düşünmeden kullandım onu. Oysa o hiç yarı yolda bırakmadı beni. Fotoğrafların en çok veda sahnelerinde yerini aldı. Hüzünlü sahneleri hiç sevmese de alıştı sonunda.

Küçücük yüreğinde kocaman kavuşmalara  şahitlik etti. Hep hüzünlü sahnelere şahitlik edecek değildi ya. Böylesi en güzeliydi. Kavuşma anında onun varlığını unutsalar da önemli değildi. O güzel anılar biriktirmekle meşguldü.

Aradan yıllar geçti. Üzerine binen yüklerden midir bilinmez elbet. Yer yer  kırgınlıklar baş gösterdi. Büyüdükçe bozulan dünya karşısında  yeri geldiğinde ağzı bozulsa da tamir etmeyi, kendi kendini yenilemeyi öğrendi. Yine yollara düştü sevdiklerinin peşinde. Yorulsa bile hiç ses etmedi ucunda vuslat var diye. Ama söz konusu ayrılıksa vay haline. O da ağlar dururdu gizlice.

Ah o küçücük yüreğine kocaman bir dünya sığdırdığım emektar, cefakar, vefakâr kahverengi bavulum... Yine yollardayım ve sen yine yanımdasın. İyi ki varsın.