DOST!

Sıcaklığı ile beni sarmalayan her gittiğim yerde benden ayrılmayan sadık bir dosttu o. Rengarenk kişiliğiyle pek de uyum sağlar bana. Yılların eskitemediği, eskise bile kıyılıp bir kenara atılamayacak cinstendi.

Zamanla pürüzler çıksa da biz birbirimizi anlıyorduk. Yalandan değildi sevgimiz, sarılınca birbirimize her şeyi unutturduk. Kar yağmış, fırtına olmuş, havalar soğumuş umurumuzda olmazdı. Üşütmezdi hiçbir şey bizi. 

Bazen süzgün hali üzerdi beni. Yılların yıpranmışlığı var besbelli. Ama kıyamazdım yine de ona. Sarıp sarmalayasım gelirdi.

Sonra günlerden bir gün onu bir kenarda oturmuş ağlarken gördüm. Yanına gittim. Neden bu kadar üzgün olduğunu sordum. Kalbinin üstünü gösterdi, delinmişti. Kurtarabiliriz, üzülme bu kadar. Tedavisi mutlaka vardır dedim. İnanmamış gözlerle yüzüme baktı. 

Beni terk edip yeni dostlar bulacaksın, biliyorum dedi ağlamaklı bir sesle.

Yanılıyorsun dedim. Seni terk etmek yerine senden daha farklı birşey meydana getireceğim. Bunun için biraz elyaf, makas, iplik ve iğneye ihtiyacım var. Gerekli malzemeleri getirince hemen işe koyuldum. Delik tarafı kesip içine elyaf doldurdum. İğne- iplikle bir güzel diktim. Üzerini gözlerle süsleyip, iplerden saç yaptım. Yeni oyuncağım hazırdı. Emektar, sadık dost delinmiş çoraplarım bundan sonraki hayatını başucu oyuncağım olarak geçirecekti. Hem de dostluğumdan hiçbirşey eksilmeden.