GİDENLERİN ARDINDAN

 Yüzünü görmeden yaşamak ne zormuş meğer... Sadece sesini duymak yetmiyormuş sevene. Göz göze gelebilmekmiş asıl huzur. Yokluğunun tek tesellisiymiş  dakikalara sığdırılmış bakışlar.

Ah bilmezdim şarkıların bu kadar hüzünlü olduğunu, bilmezdim ayrılığın bu kadar can yaktığını. Takvim hâlâ senin gittiğin günü gösteriyor. Senden sonrası yok ki. O yüzden koparmadım yaprakları. Bir takvim eskidi sensiz. Daha kaç takvim yaprağı geride kalacak kim bilir!

Bu akşam bir parça hüzün demledim çay niyetine. Öyle bir dikişte değil sindire sindire içtim ince kıvrımlı kalp bardağında. Bilirsin beni çayı pek sevmezdim zaten. Hüznü sevmediğim gibi...

Postacı yolu gözler oldum bir haber gelir belki diye. Minicik, pullu bir zarf için dünyaları değişmezdim. Kutsal emanet gibi koklardım okumadan önce. Sonraysa itinayla yerleştirirdim mektup kutusuna. Uzakları yakın kılardı iki satırlık hasbihal.

Gecenin bilmem kaçı... Sensiz geçen geceleri de gündüzleri de sevmiyorum ben. Kapıya bakıyorum her an gelecekmişsin gibi. Zil çalınca sen geldin diye umutla açıyorum kapıyı. Bazen mahallenin yaramaz çocukları zile basıp kaçınca çok kızıyorum onlara. Umudumu çaldıkları için.

Senin ardından el sallarken öylece bakmıştım ya ardından. Şimdi yine aynı yere bakıyorum belki gelirsin diye. Öyle usulca, öyle sakin...
Hadi zil çal artık daha fazla bekletme beni. Özlemek güzel olsa da kavuşmak daha güzel besbelli.