KELİME OYUNU

 Sevgili Kırmızı Ruh arkadaşımızın önerisiyle yeni bir etkinlik başlamış. Ayrıntılı bilgi için deeptone arkadaşımıza da uğrayabilirsiniz. Her hafta belirlenen beş kelimeyle hikaye oluşturuyoruz. Eğlenceli bir etkinlik. Zamanı olanlar yapsın bence. Aşağıdaki beş kelimeyle çarşambaya kadar güzel hikayeler çıkar diye düşünüyorum. Keyifli okumalar diliyorum. :)

DENİZ - KAYIKÇI - SİMİTÇİ - ARABA - DEDE

Masmavi deniz bugün biraz hırçın gibi... Kim kızdırdı acaba onu diye söyleniyordu Kayıkçı Ramazan... Yıllardır bu işi yapmasına rağmen denizin bugünkü haline bir anlam verememişti. Oysa birbirlerinin sırlarını iyi bilirlerdi. Birazdan müşteriler gelmeye başlardı. "En iyisi önce kahvaltımı yapayım" dedi. Simitçiden iki simit aldı biri kendine biri martıların niyetine. Yanında sıcacık çay. Oh, değmeyin keyfine..

O çayını yudumlarken her sabahki müşterisi Rıfkı Bey, ona doğru yaklaşıyordu. Rıfkı Bey'in iş yeri karşıdaydı. Her sabah saat yedi buçukta arabasıyla buraya kadar gelir buradan da karşıya kayıkla geçerdi. "Günaydın" dedi her zamanki telaşlı haliyle. "Bugün deniz pek bir dalgalı Ramazan, karşıya geçebilecek miyiz?" diye sordu. "İnşallah Rıfkı Bey" dedi. "Biraz kızgın bugün ama ben onu sakinleştirmesini bilirim, merak etmeyin" diye gülümsedi. Rıfkı Bey kayıktaki yerine otururunca Ramazan da bağını çözüp kayığı özgür bırakmıştı masmavi denizde. Yol boyunca hafif dalgalara maruz kalsalar da kayıkçının denize fısıldadığı tatlı sözlerin etkisiyle deniz bir anda süt limana dönüşmüştü sanki. Rıfkı Bey "Şu işe bak Ramazan, şu deniz aynı insan gibi. Az önce koskoca dalgalarla insanı yutacak gibi dururken şimdi ne kadar da sakin" diye şaşkınlığını ifade edince "Pek doğru söylediniz Beyim, o da insan gibi. Sağı solu belli olmuyor" diye cevap verdi tecrübeli kayıkçı bıyıklarının altından gülerek. Sonra da yavaş yavaş karşı kıyıya yanaştı Kayıkçı Ramazan. Rıfkı Bey iyi günler dileyerek indi kayıktan ve hızlı adımlarla uzaklaştı..

Arkasından Ramazan da indi. Şu banklardan birine oturayım azıcık yeni müşteri çıkana kadar diye düşündü. Az ilerdeki banka ilişti gözü. Yetmişlik bir dede ve yanında çok sevdiği her halinden belli nine. Ninenin başı dedenin omzunda. Gözler denizin maviliklerinde. Eller birleşmiş, sanki aşklarını tazeliyorlar. Bizim Ramazan'ın dilinden "İkinci bahar yaşıyor ömrüm" şarkısı dökülüverdi. Sonra biraz utandı acaba duydular mı diye. Onlar kendi alemlerindeydi, duymamışlardı bile. Ya da Ramazan öyle zannediyordu. Yarım saat kadar oturdular orada. 

Ramazan'ın aklıysa yeni müşteride. Geldiği yere eli boş dönmek istemiyordu çünkü. Az sonra o ikinci baharı yaşayan çift yaklaşıyor kayığa. Ramazan "Buyur bey amca, bir şey mi soracaksın?" diyor. "Bu kayık senin mi evlat?" diye cevap veriyor o da. "Evet" deyince "Bizi karşıya bırakabilir misin, eski dostlarımızı, eski mahallemizi ziyaret edeceğiz" diye ekliyor. "Tabii bırakırım. Şöyle buyurun" diyerek önce dedeyi sonra da nineyi yerleştiriyor kayığa. Sonra besmele çekip salıyor yine kayığı maviliklere. 

Nine diyor ki "Az önce bankta otururken söylediğin şarkıyı tekrar söyler misin evladım?" Amca da sevdiğinin ellerinden tutup "Hani ikinci bahar olan, evlat" deyince bizim Kayıkçı Ramazan "Eyvah, duymuşlar "deyip biraz utansa da başlıyor söylemeye. Onların neredeyse asırlık sevdalarına yer-gök, deniz, kayıkçı ve daha niceleri eşlik ediyor. Ta ki karşı kıyıya varana dek...