Çocukluk fotoğrafınıza gülerek, gençliğinize ah çekerek, yaşlılığınıza herşeyi kabullenerek bakarsınız demiş adamın biri.
Fotoğraflarınız sizden sonra çok yaşamaz. Bunu bile bile geçmişin biricik belgesi gibi taşır durursunuz. Zaman onları sarartır, sizi değiştirir. "Hangi resmime baksam ben değilim" dersiniz bir gün.
Ve zaman sizi alır götürür dünyadan. Fotoğraflar, onlardan kalan gülümsemeler dünyanın küçük süsleri olarak gelir arkanızdan. Yaşamın tuzu, biberi gibi...
( Yıllar önce bir albümün kapağına not düşmüşüm bu yazıyı. Albüm karıştırırken görüp paylaşayım dedim.:)
Şairin dediği gibi;
YanıtlaSilHangi resmime baksam, bu adam ben değilim!
Fotoğraflara baktıkça fark ediyoruz ne kadar değiştiğimizi?
Değişim kaçınılmaz...
SilÇok güzel, anlamlı ve biraz da hüzünlü bir yazı. Fotoğraf albümlerini seviyorum. Çünkü hepsi güzel anlara ait. Kötü anların fotoğrafı pek çekilmiyor neticede :)
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim.Evet güzel anılar birikiyor albümlerde. Aralarında gezmek keyifli:)
SilNe de güzel yazmışsınız hem.. Baktığımız o fotoğraflardaki bizler bence kesinlikle aynı bizler değiliz..
YanıtlaSilTeşekkür ederim. Kesinlikle değiliz...
SilGüzel bir notmuş. Yalnız çocukluk resimlerime de bakamiyorum artık, üzülüyorum resmen.
YanıtlaSilÜzülmeyin onlara bakarken. Zira onlar en masum biriktirdiğimiz anılar... Bir parça çocuk kalabilsek ne güzel olur.
Silfotiler de notun da duygulu ve tatlııı :)
YanıtlaSilTeşekkür ederim.:)
SilÇok doğru, çok anlamlı, çok da hüzünlü...
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim...
Sil