KELİME OYUNU-11

(Ihlamur, Yolcu, Çocuk, Sayfa, Yağmur) 

Dışarıda inceden inceye yağan yağmur damlaları nasıl heyecanla koşuyorlar toprağa kavuşmak için. Ya toprağa ne demeli? Kucağını açmış bekliyor vuslata erişebilmek için. Şemsiyeyle dolaşanlar bilmez onların aşk hikayesini. Eee şimdi yağmurda şemsiye açmayıp hasta mı olalım diyenleriniz olacaktır. Olmayın elbet. Ama usul usul seyredin bazen bir pencere kenarından bazense bir minik balkondan. 

Eskiden yağmur sularının saçları beslediği söylenirdi. Kova kova yağmur suyu biriktirip saçlarımızı onunla yıkardık. Ne bereketli yağmurmuş. Her derde deva; saça,toprağa şifa... Büyüyünce unuttuk bu güzelliği. Ne yağmur kaldı beklenecek ne de onu bekleyen kova... 

Ben bunları düşünürken dışarıyı seyrediyorum salonun sakız sardunyalı balkonundan. Hafiften yağan yağmurun altında son havadis diye bas bas bağıran küçük bir çocuk gazete satıyor. Çocuğa seslenip durduruyorum. Sepetimi sarkıtıp bir gazete istiyorum. Sepette gazetem geliyor. 

Yağmurda iyi gider diye ıhlamur demlemiştim az önce kuzine sobanın üstünde. Bir bardak doldurup pencere kenarındaki köşeme geçiyorum. Son havadislere bakarken pek iç açıcı şeyler görünmüyor. Hangi sayfayı çevirsem bir kara haber. Daha fazla dayanamayıp kapatıyorum. Ihlamur'un sıcaklığı içimi ısıtıyor. Kendimi pencereme ritmik düşen damlaların akışına bırakıyorum. Sonra bir sağa bir sola koşturan, acele eden insanları görüyorum. İnsan şu alemde konar-göçer bir yolcu diyorum kendi kendime. Onlara dalıp giderken kendi yolculuğum başlıyor yüreğimin taa derininde.