KELİME OYUNU 12

(Saygın, sakin, güvence, çaresiz, sade)

Gülendam sokağı sakinlerinden Hulusi Bey kendi halinde yaşayan yetmişlik bir delikanlıdır. Eşi Müzeyyen Hanım ise saygın bir aileden geldiğini fırsat buldukça dile getiren, beni kimler istedi de gitmedim. Tek güvencesi üç kuruşluk emekli maaşı olan Tamburi Hulusi Bey'e vardım vara vara diyen biraz aksi gibi görünse de tonton bir yetmişlik genç kızdır. 

Hâlâ utanınca al al olan yanakları onun gençliğine güzellik katmaktadır. Hulusi Bey eşinin nazlanmalarına o kadar alışmıştır ki fazla naz aşık usandırır sözü onlara pek uğramaz. Bakmayın Müzeyyen Hanım'ın laf sokmalarına. O da eşini öyle çok sever ki onu kendinden bile kıskanır.

Tek eğlenceleriyse akşamüstü arka bahçede Hulusi Bey'in tambur şölenidir. Tabii onun tamburuna eşlik eden bülbül ses Müzeyyen Hanım'ın ta kendisidir. Tek katlı, iğde kokulu bahçelerinde şatafattan uzak sade bir hayatın koynunda huzur soluklayan bu ikiliyi ölüm ayıracaktır ancak. Nitekim öyle de olur.

Hulusi Bey o sabah erkenden kalkar. Niyeti biricik eşine kahvaltı hazırlayıp sürpriz yapmaktır. Çayı koyar ocağa. O ağır ağır demlenirken  kahvaltılıkları çıkartır dolaptan. İtinayla masaya yerleştirir. Bahçeden iğde dalı koparıp masanın ortasındaki vazoya koyar. Omleti de hazırlayınca " iğde kokusu eşliğindeki kahvaltıyı Müzeyyen Hanım çok sevecek" diyerek heyecanla eşinin yanına gider. 

Başucuna oturur. En tatlı sesiyle seslenir sevdiceğine. Ama cevap gelmez. Eline dokunduğunda buz gibi olduğunu görür. Sarsmaya başlar Müzeyyen Hanım'ı. Ama tepki yoktur. Kalbini dinlediğinde atmadığını fark edince dünyası başına yıkılır. Hayatında çaresizliğin ne demek olduğunu o zaman anlar. Kabullenemez bunu. Hemen yanına uzanır eşinin. Bir daha Müzeyyen'in ona eşlik etmeyecek olması onu öylesine etkiler ki yaşlı kalbi daha fazla dayanamaz. Son nefesini eşinin yanında verir. Ölüm bile sadece bir kaç dakikalığına ayırabilmiştir onları. Geride kaldı tüm güzel anıları.  Birlikte okundu selaları birlikte yapıldı vedaları.