KELİME OYUNU - 15

(Pestenkerani, diğerkâm, rabıta, muğlâk, kavi)

Ah Kamuran! Bu gece şimali seyrederken öyle dalıp gitmiştim ki ruhum uykusundan uyanamadı. Ah şu pestenkarani ruhumun gölgesi düştü hülyalarıma. Yaşadıklarım o kadar muğlak ki yaşayacaklarımı düşünemiyorum bile. Bir de senin firakın girdi aramıza. Vuslatı arzularken yorgun düşen ruhum daha fazla dayanamıyor yokluğuna. 

Ah Kamuran! Nereden çıktı bu savaş? Başka diğerkamlar bulunamaz mıydı sanki? Niye sen gittin? Kendinden vazgeçecek kadar değer miydi bu yaşadıklarımız? Kafamın içinde kırk tilki... Hepsinin kuyruğu birbirine dolanmış. Cevabını bilmediğim sualler... Gönlüm hüsrana uğramanın, yokluğunun acısıyla perişan... Gel desem, sar desem sinene gelir misin? Bilemiyorum, soramıyorum ne sana ne de kendime... Diller de gönüller gibi lal olmuş.

Ah Kamuran! Sen gittin gideli arada sırada kavi dostumuz Müjdat Bey de uğramasa kimse kapımızı çalmıyor. Valide hanım ise her zamanki gibi suskun. Kızkardeşin Mehlika ise gençlik ateşiyle hepimizi şenlendirmeye çalışıyor ama herkes çok yorgun. Radyodan savaşın çok çetin geçtiğini dinledikçe kalbim daralıyor. Cepheyi düşündükçe gidişine hak veriyor lakin kalbime söz geçiremiyorum. Bu firak ateşi kor gibi yaktı beni. Seninle rabıtamız ömrümüz nihayete erene kadar sürecek. Yokluğunla müteessir olan ruhum vuslatınla şenlenecek. Biliyorum ve bekliyorum. Sabrın sonu selamettir Kamuran... Bu mektubum eline geçer mi bilemiyorum lakin yine de bir umutla yazıyorum. Az kaldı biricik refikim, vuslat yakındır.  

En derin sevgilerimle refikan Feride