MİDYAT

 Ben yedi yaşında bir çocuğum vatanından ayrılmış. Çelimsiz, kara kuru görünen bedenimin altında ne ince bir ruhum var benim farkında mısınız? Görebiliyor musunuz gözlerimdeki korkuyu? Sahi gerçekten bakabiliyor musunuz gözlerimin taa derinlerine? Bakabilseydiniz görebilirdiniz gerçekleri. Ama göremediniz. Çünkü bakmayı beceremediniz..

Terk edilmek ne demektir bilir misiniz?  Ya da ana kucağından ayrı düşmek, yaban ellere ana diye sarılmak? Küçücük yüreğine kocaman yaralar açılırken çaresiz kalabilmek? 

Bilmediğin bir memlekette hayata tutunmaya çalışırken hor görülmek, itilip kakılmak ve daha da ötesi korkudan hiç ses çıkaramamak? Gözünüzde hoş sahneler canlanmadı değil mi?

Yedi yaşında bir çocuğun gözünden seyrettiniz mi hayatı? İlk defa gittiğiniz bir memlekette dilini bilmediğiniz için yok sayıldınız mı hiç? Oysa aynı dili konuşanların  anlaşamadığı şu dünyada belki gönül diliyle anlaşabilirdi insan? Hiç denemeden nasıl bildiniz olmayacağını?

Ben Midyat. Güneyden bir rüzgar koparıp getirdi bu topraklara beni. Bülbülü altın kafese koyup gittiler. Neler yaşadığımı bir ben bilirim. Babamı dağ belleyip sırtımı dayadım. Anamsa yitik gönlümde. Çaresizlik çöktü üzerime. Hele aynı yaştaki arkadaşlarımın beni yok sayması, yabancıyım diye dışlaması, hor görmesi tüketti beni. Küçücük yaşımda kocaman işler geldi başıma. Yüreğim kırılıp parçalara ayrılırken kan sızdı toprağa. Sizden fazla bir şey istediğim yok ki benim. Elimi uzattığımda tutun yeter. Çok mu zor? Bilemedim...