PENCERE

 Küçük tahta kulübenin ölgün ışığında buldum hayatın ta kendisini... Yaşanmışlıklara inat yaşayamadıklarımızı bekledim. Bekledim bülbülün ötüşünde gülün hüznünü görebilmeyi. Gördüğümdeyse dileklerin en güzelini dileyip ayrıldım penceremden..

Pencerenin ötesinde de bir hayat vardı dokunamadığım... Bazen cesaret edemediğim, bazense kendi cesaretimde tükendiğim...

Korkularım vardı hiç yüzleşemediğim. Tabii bir de umutlarım vardı hep yenilerini eklediğim...

Bir de bu pencerenin ötesinde yaşam savaşı veren, saksıdaki mor menekşesine selamını esirgemeyen, sakız sardunyasına methiyeler dizen, gazetesini gözden geçirirken bol köpüklü kahvesini höpürdeten, çıkardığı sesten utanıp gözlüklerini hafif aşağı indirerek etrafı süzen Muhittin Efendi vardı. Muhittin Efendi akşam olduğunda balkonuna oturur çayını yudumlarken bir yandan da nihavent makamından şarkılarını paylaşırdı. Kiminle mi paylaşırdı? Bu bazen ağaçtaki bülbüller olur bazense her dem dinlemeye hazır komşular olurdu. Bu şanslı komşulardan biri de bendim. Yoksa ağaçtaki bülbüllerden biri miydim? Bilemedim. 

Hava kararmak üzereyken Muhittin Efendi'nin hayallerini de alıp heybeme yerleştirdim. Namelerini kulağıma küpe yaptım ve düştüm yollara. Döndüm dolaştım yine vardım küçük tahta kulübemin ölgün ışığında hayat bulan penceremin başına.. Sahi kahve ister misiniz yanına?