VİŞNELİ TURTA

 Bu sabah her sabah olduğu gibi sıradan bir sabahtı. Günün ilk ışıklarıyla uyanmış şu badem gözlerim etrafı kolaçan edip mutfağın yolunu tuttu. Parmak uçlarında yürürken gıcırdayan tahta döşemelerin sesinden ev ahalisi uyanacak diye kalp atışlarım hızlandı. Az daha hızlanırsa yan komşunun oturma odasından duyulacak hale gelebilirdi..

Mutfağa usulca süzülen ayaklarım kendini buzdolabının önünde buldu. Damarları cirit atan elim, kapısını sevgiyle okşadı. Hokus pokus eşliğinde yavaşça aralanan kapının içinden sızan ışık gözlerimi kamaştırdı. Ama alışmam uzun sürmedi.

İkinci katta bana göz kırpan vişneli turtayla göz göze geldik. Tam bir hamle yapacaktım ki düğmenin çat diye basılma sesi karanlığın sessizliğini bozdu. Etraf birdenbire aydınlanınca gözlerim kamaştı. Kapının kenarında ellerini yana kavuşturmuş hazırolda bekleyen gardiyansa annemden başkası değildi. 

Şimdi bu saatte buzdolabının önünde ne işim olduğunu sormadan açıklamam gerekiyordu ki kelimeler ağzımdan dışarı çıkamadan mideme kaçtı. Derinlerden gelen bir gurultu sessizliği bozdu. Annem kapıyı aralayıp ikinci kattaki vişneli turtaları görünce önce bakıştı. Sonra bir hamleyle tabağı aldı. Hedefe ulaşmak onun için çok kolaydı. Sonra masaya çağırdı beni. Açıklama yapma sırası onda gibiydi ama pek umursamadı. Gel bana eşlik et ki midelerimiz bayram ediversin deyiverdi. Bense şaşkın bakışlarımı onun üzerinde gezdirip yanındaki tabureye çöküverdim. Vişneli turtalar midenin yolunu tutarken midenin bayram etme törenine hep birlikte şahitlik ettik.

Yerken turtanın birazı burnuma değince annem kahkahayı patlatıverdi. Burnunda acıkmış herhalde deyip işaret parmağıyla bip yaptı. Bu halimizi gören turta da çok mutlu oldu. Artık gülme sırası vişneli turtadaydı...