ZAMAN

Tavan arasında tozlu sayfalarına dokunduğumda adını koyamadığım kim bilir kaç duygunun izine rastladım. Tamamlanmamış bir beste, yarım kalmış hissi uyandıran bir şiir, sararmış mektuplar.. Hepsi sihirli bir el bekler gibi.. Sonra tavana düşen yağmur damlaları bir sayfa daha açıyor önüme. Tavan arasından sızan yağmur damlalarının ritmik sesi yüreğimin orta yerini delip geçen bir melodi hükmünde.. Yerler ıslanmasın diye, damlayan yerin altına bir kova koyuyorum. Önce daha tok seslerle dövüyor gibi oluyor damlalar yüreğimi.. Ama sonrasında kulağım da, yüreğim de alışıyor o delip geçen melodiye.. Böylelikle aldırmamayı öğreniyorum. Ya da insanın zamanla her şeye alışabildiğine tanık oluyorum. Tıpkı hayatın yedi rengine alışıldığı gibi.. Biz buna "zaman" diyoruz, her şeyin ilacı diye "hayat eczanesinde" satılan.. Ve zamana hiç zam gelmiyor. Hep yirmi dört saat..
Her yaşanmışlığın üstüne, nefes aldığın sürece bir yaşanmışlık daha ekleniyor.. Ve her güzellik bir başka güzelliği beraberinde getiriyor. Zaman, akreple yelkovanın peşinde geçip gidiyor. Şimdi hayata dair yepyeni bir sayfa açıyorum: Bu beste tamamlansın, bu şiir yarım kalmasın diye.. Ve belki de hayata dair söylenecek bir söz kalsın diye geride..