ADEM İLE HAVVA

 Her sabah beyaz badanalı evinin kapısından mahalleliyi selamlardı deniz mavisi gözleriyle Adem Amca. Bir de Havvası vardı tabii Adem Amca'nın. Aynı yastıkta kırk yıl kocamışlardı ikisi. Bir elmanın iki yarısı gibi..

Taa Plevne'den göçüp gelmişlerdi bu küçücük köye. Beraberinde anılarını da getirmişlerdi. Başlarını sokacakları bir evleri, komşularla paylaştıkları meyve bahçeleri vardı. Bir de kırk yıllık yastıkları ve bir fincana sığdırılmış kırk yıllık hatırları..

Dut ağacı meyvesini verince hasır sepetine doldurur dutları Adem Amca. Sonra da huzura erer tüm mahalleye dağıtınca. Erik ağacından toplananlarla reçel kaynatır bakır kazanlarda Havva Teyze. Kıvamı gelince ekmeğe sürüp tattırır önce Ademine sonra mahalleliye.

Bahçedeki tandırda pişirdiği dizmanaların kokusu mahalleye yayılınca çocuklar bahçe kapısına dizilir inci gibi. Adem Amca dizmanaları dağıtırken Havva Teyze yayık ayranı sunar miniklere. Bayram yaşatır hem mideye hem gönüllere.

Bahçedeki domates-biberleri toplayıp kümesindeki yumurtaları da ekleyip sevgisini de katınca menemene ekmek bandırmak için yarışır komşular..

Tarladan yorgun gelen Adem Amca'nın bol köpüklü kahvesiyle çifte kavrulmuş lokumu hazırdır her zaman. Yorgunluk giderici niyetine. Adem Amca'nın mavi gözlerinde huzur bulur Havva Teyze'nin bakışları. Ondan duyulan bir çift güzel söz yeniden alevlendirir aşklarını.

Sevmeden olmaz der Havva Teyze. Yaptığın işi sevmeden yaparsan verim alamazsın, eşini sevmezsen mutlu olamazsın, sevgiyle pişirmezsen aşını lezzet alamazsın der her zaman. Onun sözlerini nasihat değil masal gibi dinler insan. Sonra da kulağına küpe yapıp ömür boyu saklar gönül sandığında.

Adem Amca ile Havva Teyze'yi görenler ellerini öpmeden geçmezlerdi kapılarının önünden. Aradan yıllar geçti. Her sabah olduğu gibi Havvasıyla helalleşen Adem Amca tarlanın yolunu tutmuştu. Ama sabah uğurladığı Adem'i akşam dönmeyince bir telaş sardı, Havva Teyze'yi. Hemen komşulara haber salıp tarlaya bakmaya gittiler. Bir ağacın dibine boylu boyunca uzanmış Adem Amca'yı gören Havva Teyze hemen yanına koştu sevgili eşinin. "Bey, Beey uyan" diye seslendi ama nafile. Sonra nefesini dinlemeye çalıştı. Oysa Adem Amca'nın nefesi kesileli çok olmuştu. İnanmak istemedi, kalk Adem diye sarıldı eşine. Kimse ayıramadı onları. Çaresiz kalan komşular Havva Teyze'yi Adem Amca'nın yanında bırakıp evlerine döndüler. Sabah erkenden tarlaya gittiklerinde onu eşinin yanına uzanmış buldular. Artık onun da kalbi atmıyordu. Ölüm bile ayıramamıştı onları. Dilden dile gönülden gönüle ulaştı onların bu acıklı fakat sevgi dolu hikayeleri...