SEVGİLİ​ DOST

Sevgili dost,
Vefa diyarının mukaddes yolcusu. Yılların eskitemediği, yıllanmış şarap misali gittikçe değerlenen yürekdaşım. Sararmış albümlerin arasında gezinirken gözlük çerçevelerinin ardından bakan küçük bir yürekle karşılaşıyorum. Aradan yıllar geçiyor. Ve o yürek büyüyor içinde büyüttüğü sevgilerle. Eskileri yad edip, güzel günlerdi diye iç geçiriyor.

Sonra güzel günlerin devam etmesini arzulayıp telefona sarılıyor. Numaralar tuşlanıyor birer birer. Sanki her tuşa basışta bir adım daha yaklaşıyor kavuşmaya. Karşıdan gelen yılların eskitemediği sesi tanıyor. Heyecanı artıyor, gözünün önünden geçiyor hafızasındaki güzel kareler. Bir ara dostun sesinde kayboluyor sanki. Telefonun ucunda birbirini görmeden kahveler yudumlanıyor.

Sonra ne mi oluyor? Dakikalar, saatler su gibi akıp gidiyor. Bir sonraki buluşma için randevu ayarlanıyor. İyi dileklerle kapanıyor telefon. Dostun sesini duymak ilaç gibi geliyor ona. Tekrar buluşacak olmanın heyecanını hep duyuyor içinde. Fakat günler haftaları, haftalar ayları, aylar yılları kovalıyor. Oysa sonraki buluşma için bu kadar uzun zaman geçmemeliydi.

Bir an düşündü. Yoksa dostun buluşması başka bahara mı kalmıştı? Aynı gökyüzünü seyrettikleri sürece dost kalacaklarına söz vermemişler miydi? Peki şimdi nerdeydi?

Aradan yıllar geçti. Saçlar ağardı, beller büküldü. Herşey değişti. Köşede gazoz aldığımız bakkal, üzerine şiir yazdığımız kaldırımlar, balkondaki sardunyalar... Değişmeyen şey ise bir yerlerde varlığını hissettiği dostun hasreti. Bir de her an arayabilir diye başında tutulan telefon nöbeti..